Οι επαναστάτες της πολυθρόνας- δημοσιεύσεις έναντι δημοσιεύσεων

Μεγάλο θέμα έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες στα social media, με αφορμή γεγονότα όπως η καμπάνια #irunmarathon ή το σπαραξικάρδιο επεισόδιο στο Παρίσι, γύρω από το κατά πόσο μπορεί ή όχι να εκφραστεί η συμπαράσταση, η συμπόνια και η φιλανθρωπία κάποιου μέσω μιας δημοσίευσης.

Με συγχωρείς αγαπητέ μου επί παντός θέματος αντιδραστικέ που δεν πήρα το πρώτο αεροπλάνο με το που άκουσα το δυσάρεστο νέο να σπεύσω στο Παρίσι να προσφέρω τις πρώτες βοήθειες, αλλά δυστυχώς ούτε με την ενός λεπτού σιγή, για παράδειγμα, πρόκειται να επαναφέρω κάποιον νεκρό στη ζωή κι όμως αποτελεί μια πράξη σεβαστή και αποδεκτή εδώ και χρόνια. Και προφανώς άλλωστε ούτε κι εσύ που με τόση ένταση αντιδράς στην όποια βλακώδη δημοσίευσή μου το έκανες.

Κανένας δεν πίστεψε ότι βάζοντας τα χρώματα της γαλλικής σημαίας στο προφίλ του έσωσε αυτομάτως τον κόσμο. Ή γύρισε το χρόνο πίσω και απέτρεψε τα συμβάντα. Μια απλή ένδειξη συμπαράστασης είναι. Ότι υπάρχει κάποιος εδώ που λυπήθηκε για σας, ότι έχετε κάποιον που σας υποστηρίζει. Κάτι που ίσως κι εσύ να ήθελες να δεις σε μια ανάλογη περίπτωση. Αλλά μάλλον όχι, πιθανότατα κάπως ανάλογα θα αντιδρούσες και τότε. Όπως βέβαια και αν δεν φαινόταν καμία συμπαράσταση από πουθενά.

Εν ολίγοις, και αφού τα posts στα social media είναι τόσο μείζονος σημασίας πλέον, αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτοί που κράζουν τα "πρόβατα", τους "ανεγκέφαλους" είναι αυτοί που κουράζουν τελικά δέκα φορές περισσότερο με τις αναρτήσεις τους από ότι οι πρώτοι. Μεγαλορρήμονες πάντα, με μεγάλες ιδέες και "έξυπνοι" δεν κάνουν τελικά τίποτε άλλο από αυτό που κατακρίνουν. Εκφράζουν την αντίδρασή τους μόνο διαδικτυακά.

Προσπαθήστε να ανεχτείτε λοιπόν για μια- δυο μέρες τους "ανεγκέφαλους" που  νομίζουν ότι με μία ανάρτηση μπορούν να προσφέρουν κάτι, ακόμα κι αν πιστεύετε ότι εσείς που αντιδράτε είστε οι εγκεφαλικά ανώτεροι και η δική σας δημοσίευση είναι αυτή που τελικά θα αλλάξει τον κόσμο. 

Λαμπρινή Αθανασίου