Κρυφακούγοντας: Ο Παντογνώστης

Όλοι λίγο-πολύ, ηθελημένα ή άθελά μας, έχουμε γίνει ωτακουστές μίας συζήτησης που δεν είχε εμάς ως δέκτες, όπως για παράδειγμα ενός τηλεφωνήματος στο δρόμο, μιας συνομιλίας στο αστικό ή ενός καβγά

μεταξύ γειτόνων.

Τι γίνεται όμως με εκείνη την κατηγορία ατόμων που μιλάνε επίτηδες μεγαλόφωνα έχοντας ως σκοπό να «κρυφακουστούν» από όσο το δυνατόν περισσότερους αγνώστους;

Πρόκειται για άτομα που βιώνουν μια μάλλον επιτακτική ανάγκη για προσοχή, την οποία δεν επιδιώκουν απαραιτήτως μέσω εκκεντρικών στιλιστικών επιλογών αλλά μέσω στεντόρειας φωνής και ρητορικού ύφους την ώρα που επιδίδονται σε αμπελοφιλοσοφίες.  Επιπλέον, «ρίχνουν» κατά τακτά χρονικά διαστήματα κλεφτές ματιές τριγύρω προς καθορισμό του μεγέθους του ακροατηρίου. Άλλα χαρακτηριστικά τους είναι η προσποίηση ότι γνωρίζουν καλύτερα οποιοδήποτε θέμα κι αν τεθεί προς συζήτηση, οι συνεχείς διακοπές και παρεμβάσεις προς τους συνομιλητές τους καθώς και η μετά πλήρους βεβαιότητας άρνηση ότι μπορεί να κάνουν λάθος ή ότι μπορεί να ισχύουν και άλλες πεποιθήσεις πέραν των δικών τους.

Εξέχoν δείγμα του είδους αποτέλεσε χθες ένας θαμώνας μπυραρίας του οποίου είχα την τιμή να γίνω λανθάνουσα ακροάτρια.

Ο τριαντάρης wanna-be ρήτορας ανέλυε τις έννοιες γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, με αφορμή τις δηλώσεις Φίλη προφανώς, χρησιμοποιώντας ως κύριο μέσω πειθούς την επίκληση στην αυθεντία, ενός αμερικανού ιστορικού εν προκειμένω. Καταληκτική φράση της αγόρευσης ήταν το ότι η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί ουσιαστικά εθνοκάθαρση αλλά και ότι ήταν μεγάλο φάουλ να το πει αυτό ο Υπουργός.

(Εδώ να σημειωθεί πως η επίκληση στην αυθεντία συνιστά το κατεξοχήν μέσο πειθούς των αδαών ή αυτών που απευθύνονται σε αδαείς)

Κακήν-κακώς αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν οι συμπότες του, μάλλον για να δώσουν ένα τέλος στην αδιέξοδη συζήτηση, και το πρόσωπό του χρωματίστηκε με υπερηφάνεια και ικανοποίηση καθώς αντιλήφθηκε πως και άλλοι θαμώνες τον παρακολουθούσαν (όχι πως θα μπορούσαν να τον αγνοήσουν τόσο δυνατά που μιλούσε).

Σύντομα η κουβέντα πήρε άλλη ρότα όπου κυριάρχησαν λέξεις όπως «Ολυμπιακός», «γκομενάκια», «η ταινία ήταν και γαμώ» κ.ο.κ.

Είναι εμφανές πως όταν ο Κικέρωνας όρισε ως ιδανικό ρήτορα εκείνον που είναι σε θέση να μιλάει με σύνεση, κομψότητα, επάρκεια, πληρότητα και ποικιλία για οποιοδήποτε θέμα κι αν προταθεί, αυτόν ακριβώς τον φιλόδοξο αγορητή-αμπλαούμπλα είχε κατά νου. Διότι ο «φίλος» μας αποδείχτηκε επαρκής ομιλητής ως ιστορικός, πολιτικός αναλυτής, αθλητικός συντάκτης, γνώστης του αντίθετου φύλλου, κριτικός ταινιών και πάει λέγοντας.

Το μόνο που θα μπορούσα να γράψω ως επίλογο είναι πως η επαφή με τέτοιου είδους οιηματίες κουφιολόγους μόνο τραγέλαφο μπορεί να προκαλέσει. Με το να τους πάρεις σοβαρά τους δίνεις αξία που δεν αξίζουν, με το να τους αγνοήσεις το εκλαμβάνουν μάλλον ως σεβασμό και τους δίνεις «χώρο» να αναπτυχθούν.

Δυστυχείς οι πλούσιοι τω πνεύματι…

Ελένη Μακ.