Η ζωή, ο έρωτας και η Κατερίνα

Ιδιώνυμο. Νόστος. Απόντες. Το ξύλινο παλτό. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών. Τρία κλικ αριστερά.

Ποιήματα, συλλογές και ταινίες. Πενήντα παρακαλώ. Ποτέ πρωταγωνίστρια. Πάντοτε σε ρολάκια από επιλογή με το διαρκή φόβο του βολέματος και της φτηνής καβάτζας. Μη σκεφτεί ποτέ κανείς έτσι για εκείνη, μην του γεννηθεί καν η ιδέα, γιατί πως αλλιώς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο έστω και με την υπόνοια της ξεφτίλας Κατερίνα μου;  

Μια ζωή δίπλα στις ντίβες του ελληνικού κινηματογράφου, μα ποτέ σα σκιά, μια στα λούσα και στα ρούχα υψηλού γούστου και μια στα ξεσκισμένα τζιν, έμοιαζε αγρίμι μανιακό σε όψη μπέμπας τρυφερής όπως πολλοί φίλοι του στενού της κύκλου συνήθιζαν να την αποκαλούν. Όμως μόνο αυτά ήταν τελικά η Κατερίνα Γώγου; Γελιέστε…

Ημερομηνία γέννησης της, 1η Ιουνίου του 1940. Στους δρόμους κατατρεγμός και πείνα. Κατοχή, εμφύλιος και σκοτάδια. Από τα πέντε της κιόλας χρόνια συμμετέχει σε παιδικούς θιάσους, ενώ από τα μέσα αποκαλείται «παιδί θαύμα». Από επιθεώρηση σε τραγωδία και από τραγωδία σε ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Λίγα χρόνια αργότερα πηγαίνει στη καλύτερη σχολή θεάτρου της εποχής, τη σχολή Μουζανίδου και η συνέχεια είναι γνωστή νομίζω. Όπως και το τέλος. 3 Οκτωβρίου 1993 φτάνει στο τέρμα και αποφασίζει να δει όνειρα επι μονίμου βάσεως χωρίς να κοιμηθεί ακριβώς. Με υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ.

Τελείωσα με τα συμβατικά τώρα περί βιογραφίας; Είμαστε εντάξει;

Συγνώμη Κατερίνα, δεν ήθελα, αλλά έπρεπε. Ξέρεις κάποιοι δε γνωρίζουν και ίσως ποτέ να μη μάθουν, όμως εγώ το θέλω. Θέλω να ξέρουν για σένα. Για τη γυναίκα- σύμβολο επανάστασης, για τον άνθρωπο- ιδέα, για μια ποιήτρια προφήτη και μια ψυχή βασανισμένη πολύ, για ένα παιδί φοβισμένο και ένα κορίτσι αθώο, με μια τόσο αντισυμβατική χροιά, με μια ματιά που ουρλιάζει αναρχία και μιαν ανεξάντλητη ανθρώπινη εξαθλίωση και έναν πόνο άπονο που με τόσο πάθος καταγράφεις στα ποιήματά σου.

Για σένα Κατερίνα θέλω να μάθουν. Για σένα.

Αμφισβήτηση προσωποποιημένη και πνεύμα καθάριο εποχής τόσο φρέσκο, εσύ. Σκληρό καρύδι με μιαν ακατέργαστη δύναμη στους οφθαλμούς, πηγαία, αέναη, εσύ. Μαγκιά και τσαμπουκάς σκληροπυρηνικός, παίχτρια και αγωνίστρια ζωής, εσύ.

Ποτέ δεν έγινες πιόνι τους, ή μαριονέτα της ασπρόμαυρης κινηματογραφικής γκλαμουριάς του τότε κι ας είχες όλο τον κόσμο με το μέρος σου να ενθαρρύνει. Δεν είχες ανάγκη εσύ Κατερίνα. Τον έχτιζες τον κόσμο και τον διέλυες μόνη σου.

Χαρακτηρίστηκες αυτοκαταστροφική, μανιοκαταθλιπτική, απομονωμένα σκοτεινή. Ίσως ήσουν, για να τα λένε κάτι θα ξέρουν… όμως ποτέ δεν ήσουν ψεύτικη και αυτό σου το χρωστάμε για μιαν ιδέα και έναν πολιτισμό που άφησες πίσω, θησαυρό.

Εικονογραφούσες τις ποιητικές συλλογές σου με φωτογραφίες από πορείες αλληλεγγύης σε αναρχικούς και ποινικούς κρατουμένους. Οργάνωνες συναυλίες, επιτροπές συμπαράστασης και ενίσχυες με κάθε τρόπο τον αγώνα για την απελευθέρωση ψυχών, ανθρώπων, ιδεών.

Ένα μυαλό που δε σταματούσε ποτέ και πουθενά ήσουν. Τρωγόσουν με τα ρούχα σου, ψαχνόσουν διαρκώς. Εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο ταμπέλας και καθωσπρεπισμού έψαχνες λύσεις και έβρισκες καταφύγιο ανάμεσα στο αλκοόλ και κάτι σβησμένα τσιγάρα. Ξέφευγες, μα δε μετάνιωνες Κατερίνα μου.

Ο κόσμος ο δικός σου, ο προσωπικός, ο ουτοπικός σου πήγαινε περισσότερο. Ήταν σε μέτρα άμετρα, κομμένος και ραμμένος για σένα. Εσύ τον έπλασες. Ποτέ δεν τον έζησες όμως. Τι κρίμα…

Έμαθα αγάπησες πολύ, χωρίς ποτέ να πεις ότι αγαπάς. Έπαιζες αρκετά, μα πάνω απ ‘όλα σε διασκέδαζε η μοναξιά σου. Αυτά υποστηρίζουν οι γραφιάδες της εποχής σου. Σ ‘ένα ντοκιμαντέρ μάλιστα για σένα που έτυχε κάποτε να δω, άκουσα ένα δημοσιογράφο να λέει πως αγαπήθηκες πιο πολύ από τους αναρχικούς. Είμαι σίγουρη πως αν το άκουγες αυτό, θα τον έφτυνες στη μούρη. Αφενός μιλάει η Τέταρτη εξουσία, αφετέρου βάζει ταμπέλες και ετικέτες.

Όμως εσύ Κατερίνα μου, γι ‘αυτά πάλεψες, γι ‘αυτά αγωνίστηκες, γι ‘αυτά μάτωσες και τελικά δεν άντεξες. Γιατί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και γιατί αν δε σε μπουχτίσει η πουτάνα η εξουσία, αν δε σε ευνουχίσει ολοκληρωτικά ποτέ δεν ησυχάζει. Άλλωστε, στο μυαλό είναι ο στόχος…

Πίσω σου άφησες μιαν ιδέα, μιαν ανάσα κομμένη και κάτι ποιήματα. Πηγαία ευαισθησία, συστηματικά αντισυστημικό μίσος, ελπίδα αλλαγής, πίστη στην αναρχία και υπεράσπιση της μέχρι τέλους. Θα ήθελα να προσθέσω «αγάπη στη ζωή». Την αγάπησες όμως τελικά Κατερίνα μου;

Αποσπάσματα και στίχοι:

«Δεν έχω κανένα συναίσθημα. Δεν αυτοθαυμάζομαι ούτε αυτολυπούμαι. Μόνο παρατηρώ…»

«Γι ‘αυτό αν τύχει και μ ‘αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. Κι εκεί.»

«Έπαιζα με τη ζωή. Κι άμα παίζεις με τη ζωή, παίζεις και με το θάνατο.»

 «Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε. Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους, βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.»

«Εσύ! Εσένα που αγάπησα. Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις, μην πεις ποτέ πως μ ‘αγάπησες. Δε θ ‘άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο σε ξεροποτάμους να πλέω…»

 «Σε ενοχοποιούν
όχι τόσο οι πράξεις σου
σε ενοχοποιούν οι σκέψεις
οι σχέσεις σου
κάτι χαμόγελα που έσβησες
κάτι μαλακισμένες εικόνες που κουβαλάς
σχεδόν ηλιοβασίλεμα.

Σε ενοχοποιεί η αθωότητα σου
και αυτά που της χρωστάς.
Κάτι λάθηκαι κάτι πάθη.»

 «Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. 
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. 
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς. 
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.»

«Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θα ‘ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.»

«Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου, ε;»


source : pillowfights.gr
read me : politeianet.gr