la liberte d'expression
Εξαιρετικά εμπνευσμένο τραγούδι και εμπνευστικό .
Αντιπροσωπευει και αναδεικνυει μια προσωπικοτητα σε μια απροσωπη κοινωνια οπου ο καθενας προσπαθει ανελπιστα να ενταχθει σε ενα κοινωνικο συνολο χωρις ταυτοτητα .Ζει με την ματαιοδοξια και την ματαιoπονια οτι και ο ιδιος θα αποκτησει την προσωπικη του ταυτοτητα μεσω του συνολου αυτου και αδυνατει να συλλαβει το νοημα του ξεχωριστου ,του μοναδικου και μαγεια που πρυκυπτει απο την ελλειψη προτυπων .
Λαχανιαζουμε καθημερινα για να προλαβουμε τις εξελιξεις , τα trends και ρευματα που ξεπηδουν απο παντου αλλα εθελοτυφλουμε στο νοημα της ζωης . Βιάζουμε την προσωπικοτητα μας και εκβιάζουμε τον εαυτο μας να γινει μερος ενος αγωνα δρομου που δεν σεβεται την ουσια του νικητη .
Γιατί στο τελος δεν νικαει αυτος που υπερισχυει και παταει επι ηθικων και ανηθικων πτωματων (συμπεριλαμβανομενου του ιδιου επειδη ο ιδιος οδηγει σε αυτοκτονια το ειναι του ) , αλλα εκεινος που επιβαρυνθηκε την ειλικρινια , την καθαροτητα , την απελευθερωση και ολες εκεινες τις αλλες συμβασεις που τον τραβηξαν απο τον βουρκο με τις ακαθαρσιες .
''Καθε μερα πρεπει να επιτρεπεις στον εαυτο να ξαναγεννιεται απο την αρχη και ισως ετσι να εχεις μια ευκαιρια στην ολοκληρωση και την λυτρωση ''.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο
Από ένα εξώστη μου έδειχνε μια άλλη ζωή
τώρα αυτός είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Χιλιάδες εικόνες έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα
μου στέλνεις μηνύματα συνθήματα στους τοίχους
στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω
η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση με τον Ήτα-Βήτα
για μεγάλους κλέφτες σαν τον Κ. Βήτα
στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινίακάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ' τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε
Μαρια Κ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου