Καλοκαίρι στην πόλη

Σαράντα βαθμοί, λιώνει το κορμί

η λύση είναι μία, πάμε παραλία!

  Ορθή η παρατήρηση της δεσποινίδος Φουρέιρα, ας της βγάλουμε το (ψάθινο) καπέλο. Καλοκαιράκι ίσον για όλους μας το παλιό εκείνο τραγουδάκι των Φατμέ, κυματάκι που σκάει στην ακτή και παγωμένο καφεδάκι κάτω από την ομπρέλα. Σκηνικό ανεμελιάς και χαλάρωσης, που μας ανταμείβει έπειτα από ένα μουντό φθινόπωρο, έναν κρύο χειμώνα και μια άνοιξη που πολλές φορές περνάει αδιάφορη-κακώς- εξαιτίας της προσμονής του καλοκαιριού. 

  Όταν όμως έχεις την τύχη ή την ατυχία να κατοικοεδρεύεις τουλάχιστον μια ώρα από την πλησιέστερη ακτή, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Ειδικά δε, αν δεν διαθέτεις και όχημα, την στρούμφισες, φίλε μου! Και για όλους μας κάποτε στη ζωή μας καταφθάνει η αποφράδα στιγμή που στην οθόνη του κινητού μας αναγράφεται 1η Αυγούστου και εμείς βρισκόμαστε αποκλεισμένοι στην πρωτεύουσα ή σε άλλα άστεα, λιγότερο κλεινά, λόγω ανωτέρας βίας (εργασίας, οικονομικής δυσπραγίας, απρόοπτου χωρισμού με το ταίρι μαζί με το οποίο σχεδιάζαμε κοινές διακοπές, κ.λ.π.,συμπληρώστε ελεύθερα). 

 Δύσκολη η πραγματικότητα σε μια πόλη ελάχιστα πιο πυκνοκατοικημένη από αυτές του Walking Dead, η οποία βράζει υπό σκιάν. Ο εναπομείνας αστός έχει να αντιμετωπίσει εκτός από τους σαράντα βαθμούς της Φουρέιρα, μια αίσθηση στασιμότητας και εγκατάλειψης. Όταν έχει συνηθίσει κανείς στους έντονους ρυθμούς της πόλης, είναι δύσκολο να αποδεχτεί αυτή την ημι-αδράνειά της κατά τον μήνα των μαζικών αποδράσεων. Τα δρομολόγια των ΜΜΜ αραιώνουν, το 80 % των μαγαζιών παραμένουν κλειστά και το 90% των φίλων και των γνωστών βρίσκονται σε διακοπές, και προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη στο άτυχο 10%, κοινοποιώντας φωτογραφίες από τους προορισμούς τους, παραθαλάσσιους ή πιο εναλλακτικούς, στα social media. Και η τηλεόραση, που σε τέτοιες στιγμές αποτελεί ένα κάποιο αναγκαίο καταφύγιο δολοφονίας του ήδη νεκρού χρόνου, δεν έχει να προσφέρει παρά ληγμένες εκπομπές σε νιοστή επανάληψη (Να πίνεις φραπέ αγκαλιά με τον ανεμιστήρα και στο πρωινάδικο να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο: ο Νταλί θα το έκανε πίνακα). Και φυσικά ο μεγάλος εχθρός, τα μισητά ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ, πιο επιθετικά και αιμοβόρικα από ποτέ.

  Σε αυτές τις στιγμές  που κυκλοφορείς σχεδόν γυμνός μέσα στο σπίτι και εξετάζεις σοβαρά την προοπτική να φωνάξεις τον Ramsay Bolton να σε γδάρει μπας και δροσιστείς κάπως περισσότερο, το μυαλό προσπαθεί να αντισταθεί στη σήψη και ταξιδεύει λαθραία και δωρεάν σε παλιά καλοκαίρια. Όταν μετρούσαμε τα μπάνια που κάναμε στην θάλασσα και τα παγωτά που τρώγαμε (κάποτε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα αυτά τα δύο και δεν είχαμε ανησυχίες περί σιλουέτας, θυμάστε; ), τα μεσημέρια εκείνα στο χωριό, που όλοι κοιμούνταν, εκτός από εμάς τους μικρούς επαναστάτες και τα τζιτζίκια και τα απογεύματα που τρέχαμε και παίζαμε στην πλατεία μαζί με τα άλλα παιδιά μέχρι το βράδυ που μας παραλάμβαναν οι γονείς μας ιδρωμένους (και δαρμένους και κλαμμένους). Αθώα χρόνια, όταν η μεγαλύτερη μας ανησυχία δεν ήταν αν θα βγει η Ελλάδα ή όχι από την ΕΕ, αλλά αν θα ξυπνούσαμε αρκετά νωρίς για να προλάβουμε να (ξανα)δούμε τα Πόκεμον, πριν πάμε να πλατσουρίσουμε. 

   Κι αν είναι η μοίρα μας σακατεμένη, όμως, οφείλουμε στους εαυτούς μας να βγάλουμε ρόδο από το αγκάθι και να μην αφήσουμε τα πιθανά πλεονεκτήματα που μας προσφέρει η παραθέριση  στον τόπο μόνιμης διαμονής μας να πάνε χαμένα. Εκμεταλλευτείτε τον ανύπαρκτο συνωστισμό στους δρόμους και βγείτε μια βόλτα. Περπατήστε σε γωνιές της πόλης όπου είχατε καιρό να βρεθείτε, επανασυνδεθείτε με συμπαθείς ανθρώπους, με τους οποίους είχατε χαθεί και πιθανώς βρίσκονται στην ίδια θέση με εσάς. Θυμάστε όλα αυτά τα βιβλία που είχατε σκοπό να διαβάσετε και όλες τις σειρές και τις ταινίες που είχατε σκοπό να δείτε μέσα στη σεζόν και ποτέ δεν βρήκατε τον χρόνο; Σας περιμένουν να τα ανακαλύψετε. Και υπάρχουν και οι μονοήμερες εκδρομές μέσω ΚΤΕΛ σε κοντινές παραλίες τα σαββατοκύριακα ή έστω οι πισίνες, είναι και αυτές μια κάποια λύσις. 

  Αν όλα αυτά δεν σας αρκούν, ασκήστε αντίστροφη ψυχολογία. Σκεφτείτε όλα όσα εκνευρίζουν στις διακοπές, π.χ.τα αδυσώπητα εγκαύματα από τον ήλιο, παρά τις γενναιόδωρες ποσότητες αντηλιακού με τις οποίες παστωθήκατε, ή τις ρακέτες στην παραλία, που σας τρυπούν τον εγκέφαλο με το συνεχές τάκα τούκα και ενίοτε θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική σας ακεραιότητα (no offence για όσους αρέσκονται στο σπορ). Ή σκουντήξτε τον οικονόμο (λέγε με και τσιγκούνη) εαυτό σας να ξυπνήσει και θυμίστε του πόσο ακριβές έχουν γίνει πια οι διακοπές στην Ελλαδίτσα μας (έχει καταντήσει ένα τριήμερο στους Παξούς πιο ακριβό από μια εβδομάδα στην Βουδαπέστη) . Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν πιάσει, θα επιθυμούσα να παρακαλέσω τους φίλους που ζουν σε παραλίμνιες ή παραποτάμιες πόλεις να μην επιχειρήσουν, σε μια ύστατη, απέλπιδα προσπάθεια,  να δροσιστούν βουτώντας στα ύδατα της πόλης τους. Δεν θα κερδίσουν δροσιά, αλλά μεταλλάξεις, ευχαριστώ. 

  Γεμίστε, λοιπόν, μια φουσκωτή πισίνα με νερό, βάλτε την στο μπαλκόνι (ή στον κήπο ή στον ακάλυπτο) και αράξτε. Αφού δεν μπορείτε να αποφύγετε το καλοκαίρι στην πόλη, απολαύστε το. Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, και τα παπούτσια σας θα γεμίσουν κάποια στιγμή με κόκκους άμμου. 

Κ.Κ.

https://www.youtube.com/watch?v=6Hxz6qJi-9k