Έρωτας στα χρόνια της τυρόπιτας

Σοκ, δέος και πλήθος αντιδράσεων προκάλεσε δημοσίευμα των Times που ήθελε ελληνίδες φοιτήτριες να εκδίδονται με αντίτιμο μία τυρόπιτα. Ο καθηγητής κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, πάνω στην έρευνα

Read More

Τι μάθαμε από τους "Αγώνες Πέινας";

Ούτε η ίδια η Suzanne Collins φανταζόταν την επιτυχία των «Αγώνων Πείνας» ( The Hunger Games), βιβλίου της, που κυκλοφόρησε το 2008. Και, όμως, κατέληξε να γίνει μια απ’ τις πιο διάσημες τριλογίες στον κόσμο. Η ίδια δεν είχε στην αρχή την πρόθεση να δώσει συνέχεια μετά το πρώτο βιβλίο, αλλά, αλλιώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Έτσι το 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο ( Catching Fire), και το 2010 κυκλοφόρησε το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς ( Mockingjay).

Η κινηματογραφική μεταφορά της τριλογίας δεν άργησε να έρθει,  και, πλέον, ακόμα και αυτή ολοκληρώνεται με την τέταρτη ταινία.

Διαβάζοντας τα βιβλία ή βλέποντας τις ταινίες, ή καλύτερα και τα δυο, βγάζουμε κάποια συμπεράσματα, μας δημιουργούνται σκέψεις που αγγίζουν θέματα της καθημερινότητας ή και πολιτικής.

Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιες σκέψεις σχετικά με την γεύση που άφησε η ιστορία της Katniss Everdeen,  του Peeta Mellark, και γενικά όλου του έθνους της Panem.

Πρώτα απ’ όλα, είναι  μια ιστορία ανθρώπων. Μα, σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο δεν έχουν όλοι την ίδια ιδέα για το τι είναι άνθρωπος. Για κάποιους άνθρωπος είναι κάποιος φίλος, ένα συγγενής ή ένας εραστής. Για άλλους, ένας εχθρός που πρέπει να πεθάνει, καθώς η ζωή του ενός σημαίνει θάνατο για τον άλλο. Και για κάποιους άλλους, απλώς ένα τηλεοπτικό προϊόν, ένα αντικείμενο αναλώσιμο, μέχρι να τελειώσει και να έρθει το επόμενο.

Σε αυτό τον κόσμο ο θάνατος κυριαρχεί και έχει πολλές πηγές. Και ο θάνατος, όμως, εκλαμβάνεται διαφορετικά για καθέναν από τους κατοίκους αυτού του φανταστικού κόσμου. Είναι ένα χτύπημα που στερεί τη δύναμη για ζωή, τη δύναμη να συνεχίσεις. Μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις αυτούς που αγαπάς και νοιάζεσαι.

Από την άλλη, σε κάποιους δίνει ώθηση να αναλάβουν τα βάρη των άλλων στις πλάτες τους. Και αν πρόκειται για μικρά παιδία, τα κάνει να ωριμάσουν, αποκτώντας ένα σθένος κάνοντας τα ικανά να επιβιώσουν στις όποιες δύσκολές συνθήκες.

Και καμιά φορά, είναι τέτοια η ώθηση που δίνει, που μπορεί να  ενώσει ανθρώπους που ,  πιο πριν,δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους, φέρνοντάς τους αντιμέτωπο με έναν κοινό εχθρό, που αν και πάντα ορατός, ποτέ κανείς δεν σήκωσε κεφάλι ενάντιά του.

 

Οι κατέχοντες τη εξουσία, ποτέ δεν θα ανεχτούν έναν ξεσηκωμό, όποια μορφή κι αν έχει ο ξεσηκωμός, όποια μορφή κι αν έχει η εξουσία. Θα έχουν πάντα τα όργανα καταστολής τους, που είναι άμεσα, θα στρέφουν πάντα το όπλο τους εναντίον του κάθε επαναστάτη, και θα ευαγγελίζονται την ειρήνη. Αλλά το μυστικό όπλο θα είναι  πάντα τα έμμεσα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή Εξημέρωσης, που θα φροντίζουν οι πολίτες να είναι ενημερωμένοι (ή εξημερωμένοι).

Και αν οι πράξεις σου πυροδοτήσουν μια σειρά γεγονότων που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα συμβούν; Αν τα γεγονότα αυτά δεν ήθελες κιόλας να γίνουν; Και επειδή απλώς εσύ, απερίσκεπτα ή όχι, άναψες το φιτίλι που θα προκαλέσει μια έκρηξη που θα φέρει την αλλαγή, γίνεις το σύμβολο αυτής της αλλαγής;

Οι άνθρωποι, θέλουν σύμβολα  ,τους δίνει δύναμη. Και, ίσως, να μην έχεις την επιλογή να πετάξεις από πάνω σου την ταυτότητα του συμβόλου, ή όποια άλλη ταυτότητα σου δίνει η κοινωνία, ή γιατί δεν μπορείς ή γιατί ξέρεις ότι είναι για χάρη του γενικότερου καλού, κι ας μην είναι για καλό σου.

Καμιά φορά, πάλι, πρέπει να έχουμε τα μάτια ανοιχτά και τη σκέψη καθαρή, ώστε να αναγνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός μας εχθρός. Ίσως, να μην είναι ο στόχος να μην είναι πάντα ο προφανής. Μπορεί, πέρα από τον εμφανή κίνδυνο που πολεμάμε, ο εχθρός να κρύβεται στους «φίλους» μας. Μπορεί να είναι ένας αυτοαποκαλούμενος «επαναστάτης» ή «αγωνιστής», που, ηθελημένα ή όχι, να γίνει ένας νέος δικτάτορας.

Και μπορεί να μιλάμε για έναν φανταστικό κόσμο, αιώνες μετά την εποχή μας, αλλά πόσο διαφορετικός από τον σημερινό; Υπάρχει πιο ανεπτυγμένη τεχνολογία και τα σχετικά. Όμως, το παιχνίδι της πολιτικής και της εξουσίας είναι το ίδιο. Και στις δυο εποχές υπάρχουν δυνατοί και αδύναμοι, νικητές και χαμένοι, δικαιωμένοι και αδικημένοι. Ποτέ δεν θα είναι όλοι ικανοποιημένοι. Η ουτοπία κάποιου θα είναι το μαρτύριο του άλλου. Και γίνεται κατανοητό μόνο αν κάποιος αλλάξει τη το σκορ του παιχνιδιού της ζωής , αν ο θηρευτής γίνει το θήραμα, ή το αντίστροφο.

But there are much worse games to play…

Mystiro

Read More

Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας

Προς τους απανταχού επίδοξους, φονταμενταλιστές, τζιχαντιστές τρομοκράτες λαμβάνω την πρωτοβουλία και δηλώνω υπεύθυνα εκ μέρους όλων των νοημοσύνη εχόντων εκπροσώπων της ελληνικής φυλής

Read More

Οι επαναστάτες της πολυθρόνας- δημοσιεύσεις έναντι δημοσιεύσεων

Μεγάλο θέμα έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες στα social media, με αφορμή γεγονότα όπως η καμπάνια #irunmarathon ή το σπαραξικάρδιο επεισόδιο στο Παρίσι, γύρω από το κατά πόσο μπορεί ή όχι να εκφραστεί η συμπαράσταση, η συμπόνια και η φιλανθρωπία κάποιου μέσω μιας δημοσίευσης.

Read More

Περί τρομοκρατίας και πένθους

Καλώς τα δεχτήκαμε! Ο τρόμος κατέφθασε στην ευρωπαϊκή μας γειτονιά. Η πόλη του Φωτός βυθίστηκε στο σκοτάδι και η γηραιά μας ήπειρος απέκτησε τη δική της 11 / 9, παίρνοντας μια μικρή, αλλά οδυνηρή πρόγευση από αυτό που χρόνια τώρα  είναι καθημερινότητα κάπου εκεί κάτω, λίγο πιο μακριά, αλλά περισσότερο κοντά από όσο νομίζουμε - με την ανοχή (και ίσως και την ευλογία) των προοδευτικών δυτικών κρατών βεβαίως βεβαίως.

Το πολλαπλό τρομοκρατικό-και καταδικαστέο από κάθε άποψη- χτύπημα στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας εξαπέλυσε ένα κύμα φόβου πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στη χώρα μας, το αποπαίδι της Ε.Ε. που έχει μείνει χωρίς χαρτζιλίκι, τα άκρα έλαβαν τις θέσεις τους. Από τη μια οι φωνές που υψώνονται στο facebook διαλαλώντας «ΤΣΙΠΡΑ ΚΛΥΣΑΙ ΤΑ ΣΗΝΟΡΑ, ΟΙ ΛΑΘΡΕΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΦΑΚΣΟΥΝ!111!» (απορίας άξιον,  αφού κόπτονται πόσο αγαπούν την πατρίδα τους, γιατί κακοποιούν τόσο στυγνά την ίδια τους τη μητρική γλώσσα) και από την άλλη αυτοί που πιο «ψύχραιμα» δηλώνουν «ναι, μωρέ, κρίμα οι άνθρωποι, αλλά καλά να πάθουν γιατί έχουν ιμπεριαλιστική κυβέρνηση» (οι ίδιοι που πριν δεκαπέντε χρόνια διακριτικά πανηγύριζαν για τον θάνατο χιλιάδων «φονιάδων των λαών» στη Νέα Υόρκη).

Είναι τρομερή η δύναμη του φόβου και ασυγκράτητα μολυσματική η αναπαραγωγή του. Ο φόβος γεννάει κι άλλο φόβο, το μίσος γεννά κι άλλο μίσος, η βία γεννάει κι άλλη βία. Ο τρόμος και η ατμόσφαιρα ανασφάλειας που αφήνουν πίσω τους τα τραγικά γεγονότα γίνονται το βούτυρο στο ψωμί των απανταχού φανατικών και τους παρέχει πάτημα για να κάνουν πράξη τη ρητορική του μίσους που ενστερνίζονται . Ο τζιχαντιστής που κρατά ομήρους αθώους παριζιάνους, αποκεφαλίζει άμαχους πολίτες και καταστρέφει αρχαίους ναούς δεν διαφέρει σε τίποτα από τον νεοναζί που βάζει φωτιά σε προσφυγικούς καταυλισμούς, λεηλατεί εβραϊκά νεκροταφεία και πυροβολεί όσους δεν του γεμίζουν το μάτι, αλλοδαπούς και ομοεθνείς. Αμφότεροι βρίσκονται βυθισμένοι στο ίδιο βαθύ, ηθικό και ιδεολογικό τέλμα. Αμφότεροι στο όνομά μιας ανώτερης φανταστικής δύναμης ή ιδέας αφαιρούν πραγματικές ανθρώπινες ζωές. Τα πρόσωπα του φασισμού είναι πολλά. Η ουσία του όμως είναι μια και ολοένα και πιο επικίνδυνη.

            Δυστυχώς όμως η έκφραση της αντίθεσής μας στον όλεθρο τείνει να γίνει κάπως επιλεκτική. Ο Έλληνας χρήστης των social media έσπευσε να ορίσει ως εικόνα προφίλ την τρίχρωμη γαλλική σημαία και να χύσει άφθονα διαδικτυακά δάκρυα. Οι προθέσεις μπορεί να είναι αγνές, αλλά κανείς δεν έκανε το ίδιο με τη σημαία του Λιβάνου για τη διπλή και πολύνεκρη βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε την επόμενη μέρα. Στην τραγική στιγμή με ένα στόμα, μια φωνή αναφωνήσαμε “nous sommes parisiens”, αλλά το “nous sommes syriens” μάλλον μας κακοφαίνεται. Γιατί να μη δεχόμαστε να είμαστε όλα αυτά μαζί και να μην καταδικάζουμε ασυζητητί κάθε είδος τρομοκρατίας, κάθε φασιστικής και απολυταρχικής προσβολής απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση, όποιος και να είναι ο υποκινητής, όποια και να είναι τα θύματα;  Ίσως το συλλογικό υποσυνείδητο θέλει να πιστεύουμε πως έχουμε περισσότερα κοινά με τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες και έτσι μας αγγίζει μόνο ό,τι συμβαίνει σε αυτό το ευρύτερο πεδίο που θεωρούμε οικείο. Ο απόηχος των βομβαρδισμών στην αντίπερα ακτή της Μεσογείου δεν φτάνει στα προστατευμένα μας αυτιά, όχι όμως μόνο λόγω γεωγραφικής απόστασης. 

Μέσα από γενικευτικά και ισοπεδωτικά σχήματα ψάχνουμε τα εύκολα θύματα. Πολλοί από εμάς σπεύδουμε να καταδικάσουμε τους πρόσφυγες ως αποκλειστικούς υπαίτιους για το ξέσπασμα της τρομοκρατίας και ως κινούμενους κινδύνους για τη θρησκευτική συνοχή της Ενωμένης Ευρώπης.  Την ίδια στιγμή δεν μπορούμε ή αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι αυτόν τον ίδιο τρόμο βίωναν καθημερινά στη χώρα προέλευσης και από αυτόν τρέχουν να ξεφύγουν. Άλλοι πάλι θεωρούν λογικό (ή έστω λιγότερο αξιοθρήνητο) την αποστολή βομβαρδιστικών από έναν καπιταλιστή ηγέτη σε μια εμπόλεμη ζώνη να πρέπει να πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή ανυποψίαστοι και αθώοι πολίτες της ίδια του της χώρας.  Ανάλογα με το τι εξυπηρετεί ή προκρίνει η ιδεολογία του καθενός ταυτίζουμε χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπων συλλήβδην με το κυβερνητικό τους σχήμα ή με την ίδια τους την πίστη. 

Απέναντι στη ζωή και στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι. Η εθνικότητα είναι  ένα πολύ σημαντικό στοιχείο πολιτισμικής ταυτότητας, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο για το ποια χαμένη ζωή αξίζει περισσότερο το πένθος . Η ζωή του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή και άλλα παρεμφερή έχει την ίδια ανεκτίμητη αξία. Ο κάθε πρόωρος, άδικος και βίαιος θάνατος, είτε χτυπά στους Δίδυμους Πύργους, είτε στα φτωχόσπιτα της Βαγδάτης, είτε στη μέση του Αιγαίου, είναι εξίσου τραγικός και ανεπίτρεπτος. Τα ανθρώπινα δικαιώματα λέγονται ανθρώπινα, επειδή ακριβώς αφορούν όλους τους ανθρώπους, δεν υπόκεινται σε οποιαδήποτε διάκριση αξιολόγησης. Για κάποιο λόγο όμως αυτό έχει πάψει να θεωρείται αυτονόητο και ακόμα και τα δάκρυα μας  πρέπει να ασπάζονται τα αξιώματα της οργουελικής φάρμας των ζώων («όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα»). 

             Ας πενθήσουμε λοιπόν. Για όλους. Για τους νεκρούς ομήρους στο Παρίσι. Για τους πρόσφυγες που γλίτωσαν από τις βόμβες για να πνιγούν μεσοπέλαγα. Για τους διαδηλωτές που βασανίζονται στην Τουρκία. Για τον μετανάστη στην Αθήνα που Χρυσαυγίτες σκότωσαν στο ξύλο. Για τους ομοφυλόφιλους νέους που δολοφονούνται εν ψυχρώ στη Μόσχα. Για τον Παλαιστίνιο, που του αρνούνται ένα κομμάτι γης άνθρωποι που ξεχνούν ότι κάποτε γνώρισαν κι οι ίδιοι τον διωγμό. Για τα θύματα του κάθε καμικάζι αυτοκτονίας -και για τον ίδιο μαζί που τυφλωμένος από τον φανατισμό και την πλύση εγκεφάλου δεν έδωσε στον εαυτό του ποτέ την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Για τους νεκρούς των αφρικανικών εμφυλίων. Για όλους τους λαούς ανεξαιρέτως που πληρώνουν με το αίμα τους τα συμφέροντα και τα γεωπολιτικά παιχνίδια της κάθε κυβέρνησης. Για κάθε άνθρωπο που γίνεται άθελα του εξιλαστήριο θύμα από το χέρι συνανθρώπου του στον βωμό μιας οποιασδήποτε κίβδηλης και προκατειλημμένης ιδεολογίας . Για την αγριότητα του κόσμου μας.  

            Nous sommes humains. Ας μην το ξεχάσουμε αυτό. Και αν το έχουμε ξεχάσει, ας προσπαθήσουμε να το ξαναθυμηθούμε.

            

ΚΚ

Read More

Όλα τα είχαμε, το πλαστικό χρήμα μας "μάρανε"

Ως κεραυνός εν αιθρία ήρθε να πέσει η αναβολή της αξιοποίησης των ηλεκτρονικών μέσων πληρωμής για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, σε σύσωμο τον κόσμο της ενημέρωσης, καθώς λίγες βδομάδες έχουν περάσει μόνο από όταν η Γ.Γ. Εσόδων Κατερίνα Σαββαϊδου είχε εκδώσει Απόφαση με την οποία συγκροτούσε ειδική Επιτροπή, με αντικείμενο την επεξεργασία κοστολογημένου σχεδίου για την προώθηση και για την διευκόλυνση της χρήσης ηλεκτρονικών πληρωμών.

Read More

Κρυφακούγοντας: Ο Παντογνώστης

Όλοι λίγο-πολύ, ηθελημένα ή άθελά μας, έχουμε γίνει ωτακουστές μίας συζήτησης που δεν είχε εμάς ως δέκτες, όπως για παράδειγμα ενός τηλεφωνήματος στο δρόμο, μιας συνομιλίας στο αστικό ή ενός καβγά

Read More

Sense8: Γιατί καμιά φορά οι πέντε αισθήσεις δεν είναι αρκετές

Δεν είναι λίγες οι φορές που νομίζουμε πως διαβάζουμε τις σκέψεις των άλλων. Ότι, καμιά φορά, έχουμε δεθεί τόσο πολύ με τους γύρω μας που νομίζουμε πως  τους ξέρουμε όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ότι στην τελική, διαφορετικές προσωπικότητες καταλήγουν να γίνουν ένα.

Αν, όμως, λέμε τώρα, ξυπνούσαμε ένα ωραίο πρωινό και αράζαμε στο μπαλκόνι μας (ή όπου βολεύεται κανείς, τέλος πάντων), κι αντί για τη γνωστή μας θέα από την συμβατική γειτονιά μας, βλέπαμε μπροστά μας έναν ουρανοξίστη από τη Σεούλ, αντί για την αποκνικτική μυρωδιά του καυσαερίου, που έχουμε βαρεθεί να γεμίζει τα πνευμόνια μας, μυρίζαμε τις ευωδίες από ινδικό φαγητό, και, τέλος, αντί τα αυτιά μας να άκουγαν τις ενοχλητικές κόρνες από τις ώρες αιχμής, άκουγαν τη μουσική από ένα industrial πάρτυ στο Βερολίνο, νομίζω μια φρίκη θα τη νιώθαμε. Και τι θα γινόταν αν αυτή την εμπειρία την ένιωθαν ταυτόχρονα κι άλλοι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο;

Είναι λίγο δύσκολο να τα αντιληφθεί κανείς με την πρώτη όλα αυτά. 

Κι όμως, πάνω σε αυτό το περίπλοκο σχήμα βασίζεται η σειρά επιστημονικής φαντασίας Sense8, η οποία έγινε διαθέσιμη από το Netflix στις 5 Ιουνίου του 2015.

Με δυο λόγια, η σειρά αφορά κάποιους ανθρώπους, από διάφορα σημεία του πλανήτη, οι οποίοι μετά από το έντονο βίωμα του θανάτου, συνδέονται πνευματικά, και είναι γνωστοί ως Sensates. Ωστόσο, υπάρχουν και αυτοί που τους καταδιώκουν, θέλοντας να εκμεταλευτούν αυτές τους τις ικανότητες. ΟΚ, θα πει κανείς, και τι διαφορετικό έχει να δώσει από άλλες παρόμοιες σειρές;

Το διαφορετικό στοιχείο στην προκειμένη περίπτωση ειναι πως δεν έχουμε μια ακόμα σειρά με δράση και διάφορα μπλιμπλίκια, για να 

περάσει η ώρα μας. Στο Sense8 θίγονται ζητήματα όπως είναι η πολιτική,  η σεξουαλικότητα ή η θρησκεία. 

Δημιουργοί της σειράς είναι οι Andy και Lana Wachowski, με προηγουμενα projects την τριλογία του Matrix, το Cloud Atlas κ.α., και ο Michael Straczynski, ο οποίος έχει ασχοληθεί μα χαρακτήρες όπως ο He-Μan και η She-Ra.

 Ο πρώτος κύκλος αποτελείται από δώδεκα επεισόδια, αντί για δέκα, όπως είχαν υπολογίσει οι δημιουργοί αρχικά. Όμως, μετά από γυρίσματα σε όλο τον κόσμο, είχε συγκεντρωθεί αρκετό υλικό,  το οποίο ήθελαν οπωσδήποτε να συμπεριλάβουν στη σειρά. Ευτυχώς το Netflix έδωσε τη συγκατάθεση του για τα επιπλέον επεισόδια.

Βλέποντας κανείς τη σειρά, μπορεί να εστιάσει στις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών, οι οποίες παρουσιάζονται σε βάθος. Μέχρι βέβαια να μπλεχτούν τα πράγματα. Όταν ο φόβος του ενός να γίνει και του άλλου,  όταν οι αποφάσεις που καλούνται να πάρουν επηρεάζουν ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, όταν, ακόμα, νιώσουν την αδυναμια του άλλου, και, κυριολεκτικά, μπουν στο σώμα του για να τον βοηθήσουν. 

Και ποιοί έιναι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, που, αν και μακριά ο ένας από τον άλλο, είναι τόσο στενα συνδεδεμενοι; Ας τους μάθουμε λοιπόν:

Nomi Marks

Blogger και hack-τιβίστρια από το Σαν Φραντσίσκο, μεγαλωμένη σε οικογένεια η οποία δεν αποδέχοταν τις επιλογές της, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην αλλαγή της ζωής της, έπειτα από την απόκτηση της επίγνωσης των ικανοτήτων της. Και, σίγουρα, ξέρει πολύ καλά από αλλαγές.

Riley Blue

DJ από την Ισλανδία, θεωρεί πως είναι καταραμένη και κατηγορεί τον εαυτό της για τον θάνατο αγαπημένων της προσώπων. Πλέον, πρέπει να προσαρμοστεί και την ταυτότητα της sensate.

Wolfgang Bogdanow

Μπλεγμένος με εγκληματικές οργανώσεις της Γερμανίας,  αντιμετωπίζει άλυτα προβλήματα από μικρός με τον πατέρα του, που πλέον έχει πεθάνει, γνωρίζοντας ταυτόχρονα μια νέα εκδοχή του εαυτού του.

Lito Rodriguez

Ηθοποιός από το Μεξικό, με σπουδαία καριέρα και φήμη. Κρύβει, όμως, μυστικά που μπορούν να του τινάξουν όλα αυτά στον αέρα. Ή έτσι νομίζει εκείνος.

Sun Bak

Στέλεχος επιχείρησης στην Σεούλ της Νότιας Κορεας, και κρυφά από τον πολύ κόσμο, ασχολείται με το kickboxing, προσπαθεί να ισορροπήσει στο μυαλό της την απόφαση να θυσιαστεί για χάρη των οικογενειακών δεσμών ή όχι.

Kala Dandekar

Χημικός από την Ινδία, με θέση σε μια από τις πιο μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, είναι, παράλληλα, βαθια θρησκευόμενη, λόγω γεγονότων που συνέβησαν στην παιδική της ηλικία.

Will Gorski

Αστυνομικός από το Σικάγο, θεωρεί πως είναι υπεύθυνος για την προστασία των άλλων, βάζοντας συχνά τον εαυτό του σε κίνδυνο.

Capheus "Van Damme"

Οδηγός λεωφορίου από την Κένυα, προσπαθεί να μοιάσει στο αγαπημένο του κινηματογραφικο είδωλο, ενώ βγάζει χρήματα για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα του. Μαθαίνει από πρώτο χέρι πως ο κινηματογράφος αντιγράφει την παραγματική ζωή.

Και, κάπως έτσι, αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι, καταρρίπτουν τα γεωγραφικά σύνορα, και, πνευματικά, γίνονται ένα. Αλλά τι πρόκειται να γίνει αν έρθουν και με φυσικό τρόπο κοντά ο ένας με τον άλλο;

Στις 8 Αυγούστου του 2015 ανακοινώθηκε πως η σειρά θα συνεχιστεί με δεύτερο κύκλο επεισοδίων. Μεχρι τότε ας αρκεστούμε στις ήδη υπάρχουσες αισθήσεις μας.

Mystiro

Sources:

http://www.imdb.com/title/tt2431438/?ref_=fn_al_tt_1

http://sense8.wikia.com/wiki/Sense8_Wiki

https://en.wikipedia.org/wiki/Sense8

Read More

Ένα κόμμα με χιούμορ

Αν όχι γέλιο τότε σίγουρα ένα μειδίαμα είχε προκαλέσει το προ διετίας χιουμοριστικό βίντεο της σατιρικής εκπομπής Ράδιο Αρβύλα που ήθελε το ΚΚΕ να πραγματοποιεί πορεία εναντίον του ΚΚΕ λόγω απόλυσης εργαζομένων του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Read More

Ἀνθρωποι στη θάλασσα

Καλημέρα, φίλε μου! Ξύπνησες μέσα στο ζεστό σου κρεβάτι, ήπιες το καφεδάκι σου και άνοιξες την τιβι να δεις τις πρωινές ειδήσεις, όπως κάνεις κάθε μέρα.

Στις ειδήσεις πάλι λένε για τους ανθρώπους στη θάλασσα και σου χαλούν τη διάθεση. Αμάν πια, λες και λύσαμε τα δικά μας προβλήματα, τι μας νοιάζουν τα προβλήματα των άλλων; Και ειδικά των λαθραίων, των αλλόθρησκων, των μαυροτσουκαλάδων. Ευτυχώς που έχουμε και τον φράχτη στον Έβρο και δεν μας έχουν καταλάβει οι βάρβαροι. Βρήκαν άλλους τρόπους όμως. Μπαίνουν στις λέμβους και σαν άλλοι πειρατές έρχονται να εξαπλωθούν σαν επιδημία στην Ελλαδίτσα μας. Αλλά ο θεός είναι μεγάλος και τους τιμωρεί τους απίστους. Ας πάνε να πνιγούν και ας βάλουμε να δούμε κανένα πρωινάδικο να πάει καλά η μέρα μας!

Φίλε συνέλληνα και συνάνθρωπε, σε συμβουλεύω να ψάξεις στο λεξικό τη σημασία της λέξης «πρόσφυγας». Γιατί πρόσφυγες είναι αυτοί οι άνθρωποι στη θάλασσα. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «τι να κάνουμε σήμερα, δεν μεταναστεύουμε;». Έφυγαν με την βία από την ξένη σε σένα πατρίδα τους, αφήνοντας πίσω τους τα σπίτια και τις περιουσίες τους για να γλιτώσουν τις ζωές των ίδιων και των αγαπημένων τους προσώπων. Δύο επιλογές είχαν: την φυγή ή τις βόμβες. Εσύ τι θα επέλεγες;

Σου θυμίζει κάτι η ιστορία τους; Υπό παρόμοιες συνθήκες έναν αιώνα πριν οι προ-παππούδες σου  άφησαν πίσω τους το παρελθόν τους που καιγόταν στα μικρασιατικά παράλια και στοιβαγμένοι σε βάρκες έφτασαν στη μητρόπολη πατρίδα, η οποία για πολλά χρόνια μόνο σαν δικά της παιδιά δεν τους αντιμετώπιζε.

Μην αρχίσεις πάλι να ψελλίζεις όσα κουτσοξέρεις για το όμαιμον και το ομόθρησκον. Το προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι εθνικό, είναι οικουμενικό και ανθρωπιστικό. Δεν επιτρέπεται να θέλεις να ονομάζεις τον εαυτό σου άνθρωπο και την ίδια στιγμή να αδιαφορείς που στην ακτή, όπου απολαμβάνεις τα καλοκαιρινά σου μπάνια, ξεβράζονται πτώματα μικρών παιδιών. Και σταμάτα πια να χρησιμοποιείς τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό «λαθραίοι». Σε ανθρώπους αναφέρεσαι, όχι σε κούτες τσιγάρων. Μη νομιμοποιείς ηθικά τη λογική των δουλεμπόρων που τους βλέπει ως άλλη μια πηγή παράνομου κέρδους και τους βυθίζει στην υγρή τους καταδίκη.

Σαφώς και είμαστε βαθιά χωμένοι στη δίνη της οικονομικής κρίσης, τον αντίκτυπο της οποίας βιώνουμε όλοι σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητας. Σαφώς και η χώρα μας δεν διαθέτει ούτε τις υποδομές, ούτε το οικονομικό σθένος να υποστηρίξει και να ενσωματώσει όλες αυτές τις ορδές που καταφθάνουν καθημερινά στα νησιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει, φίλε μου, ότι έχεις το ηθικό άλλοθι να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, ναρκωμένος από την ξενοφοβία και την προκατάληψη. Κι αν η οικογένεια σου ανήκει στις τυχερές που δεν κατέχουν το μαύρο ιστορικό του ξεριζωμού, θυμήσου τον Ξένιο Δία που τιμούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που τόσο θαυμάζεις - κι ας μην μπήκες ποτέ στον κόπο να διαβάσεις ένα από τα συγγράμματα τους ολόκληρο. Κι εσύ που αξιολογείς την πείνα και την ανάγκη με το κριτήριο της εθνικότητας, πόσους εγχώριους άστεγους και άπορους είπαμε ότι βοήθησες την εβδομάδα που μας πέρασε;

Οι άνθρωποι στη θάλασσα δεν ζητούν να πληρώσεις από το υστέρημα σου τους φόρους  ή τις διακοπές τους. Δεν έρχονται για να απειλήσουν την πολύτιμη εθνική σου κυριαρχία ή για να σε εξισλαμίσουν ως άλλοι γενίτσαροι. Μια δεύτερη ευκαιρία για μια αξιοπρεπή ζωή έρχονται να διεκδικήσουν, γιατί ο πόλεμος τους στέρησε την πρώτη. Φαντάσου μια μέρα να ξυπνούσες και να είχες χάσει όλα όσα θεωρείς αυτονόητα: το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, τη γη κάτω από τα πόδια σου, την βαρετή καθημερινότητά σου με τις μικρές χαρές και τις όποιες δυσκολίες της.

Όλα αυτά που για εσένα είναι περίσσευμα, για τους ανθρώπους στην θάλασσα είναι άπιαστα και αρπαγμένα όνειρα.Ένα πακέτο ρύζι ή μακαρόνια από τα πέντε που πήρες σε προσφορά από το σουπερμάρκετ. Ρούχα και παπούτσια που αγόρασες και ποτέ δεν φόρεσες. Τα παλιά παιχνίδια που αραχνιάζουν ξεχασμένα στην αποθήκη.  Άπλωσε το χέρι σου και πρόσφερε τα. Μην συνεισφέρεις στην ανέχεια τους με την αδιαφορία σου.

Φίλε μου, μακάρι οι φωτογραφίες που είδες στις ειδήσεις να ήταν προϊόν photoshop, αλλά δεν είναι. Τα πνιγμένα παιδιά δυστυχώς κανείς μας δεν έχει τη δύναμη να τα φέρει πίσω. Έχουμε όμως τη δύναμη και την υποχρέωση να βοηθήσουμε τα ζωντανά να συνεχίσουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια το ταξίδι τους προς ένα καλύτερο αύριο. Ας μην επιτρέψουμε στην ανθρωπιά μας να γίνει ο Τιτανικός της Μεσογείου.

ΚΚ

Read More

Ανδρολάτρες μα ομοφοβικοί. Τυχαίο;

Λάτρεις των καλογυμνασμένων σωμάτων, του ανδρικού κάλλους και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό: αρρενωπότητα, ρώμη, ανδρεία, μυϊκή δύναμη.

Read More

Φέρνοντας λίγο νωρίτερα το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Μόλις 49 μέρες για τα Χριστούγεννα και τα jumbo δεν έχουν βγάλει ακόμη τη γνωστή και μη εξαιρετέα ετήσια χριστουγεννιάτικη διαφήμισή τους. Εγώ προσωπικά προκατειλημμένη καθώς είμαι απέναντι στις jumboδιαφημίσεις δε θα πω ότι την περιμένω και με ανυπομονησία, ενώ υπό τη φιλοβρετανική μου διάθεση, έχω να προτείνω σε όσους το κάνετε, ως προσωρινό έστω υποκατάστατο την κλάσης ανώτερη και άκρως συγκινητική διαφήμιση του βρετανικού πολυκαταστήματος John Lewis, το οποίο πιάνει όσο κανένα άλλο στις βιτρίνες του το πνεύμα των Χριστουγέννων, ενώ οι διαφημίσεις του καταφέρνουν πάντα να συγκινούν το κοινό. Φέτος η διαφήμιση μάς ταξιδεύει στο Διάστημα και η παραγωγή της κόστισε ένα εκατομμύριο λίρες.

Read More

Η Κουλτούρα του Steampunk

Όλοι λίγο πολύ έχουμε δει, μα σε κόμικς, μα σε ταινίες ή καρτούν,  κάτι περίεργους τύπους με ντύσιμο Βικτωριανής εποχής που χρησιμοποιούν μια επίσης περίεργη τεχνολογία και φορούν συνήθως κάτι περίεργα γυαλιά, πράγμα περίεργο για την εποχή τους. Κι όμως, αυτό το σύνολο περίεργης αισθητικής αποτελεί μια ολόκληρη κουλτούρα (ίσως και υποκουλτούρα για κάποιους). Αυτό, λοιπόν, το είδος είναι γνωστό ως Steampunk.

To Steampunk, λοιπόν, αποτελεί ένα κίνημα με επιρροές κυρίως από την εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας ή της Άγριας Δύσης, σε συνδυασμό με μια ιδιότυπη τεχνολογία, βασισμένη στον ατμό. 

Ο όρος Steampunk έχει τις ρίζες του περίπου γύρω στο 1980, όταν ένας συγγραφέας, ο K.W. Jeter αναζητούσε έναν ορισμό για το έργο του, αλλά και το έργο άλλων συγγραφέων, παρόμοιου είδους. 

Τελικά, όμως, ήταν οι William Gibson και Bruce Sterling που εγκαθίδρυσαν τον όρο με το βιβλίο 'The Difference Engine' το 1992, όπου παρουσιάζεται μια πάλη των τάξεων σε μια διαφοροποιημένη εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης.

Ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου το Steampunk δεν έμεινε μόνο ως είδος είδος επιστημονικής φαντασίας, που το βρίσκει κάποιος σε βιβλία. Πλέον, για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, αποτελεί τρόπο ζωής. Βιομηχανίες, όπως της μόδας ή της μουσικής, έχουν εμπνευστεί από το συγκεκριμένο είδος κουλτούρας.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του στυλ της Steampunk κουλτούρας αποτελούνται από ρούχα κυρίως παρμένα από τη Βικτωριανή εποχή, όπως μεσοφόρια, κορσέδες, ημίψηλα καπέλα κ.α. Βασικά αξεσουάρ αποτελούν τα ρολόγια χειρός, οι ομπρέλες , και φυσικά τα γυαλιά οδήγησης ή πτήσης. Το στυλ συμπληρώνεται με τη χρήση αξεσουάρ μοντέρνας τεχνολογίας ή με όπλα που εκτοξεύουν ακτίνες λέιζερ(!).

Όπως προαναφέρθηκε, η κουλτούρα του Steampunk πήρε ώθηση κυρίως μέσα από την λογοτεχνία, πριν περάσει σε άλλους χώρους. Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία είναι τα: Leviathan (Scott Westerfeld), Boneshaker (Cherie Priest), The Iron Duke (Meljean Brook), κ.α. 

Σήμερα, βέβαια, και τα έργα του Ιουλίου Βερν ή του H.G. Wells μπορούν να θεωρηθούν Steampunk.

Δεν θα μπορούσε, φυσικά, το Steampunk να μην επηρεάσει και τον χώρο του κινηματογράφου με ταινίες όπως: Howl's Moving Castle, The League of Extraordinary Gentlemen, Treasure Planet, Wild Wild West κ.α..

Το Steampunk έχει επηρεάσει αρκετά τον σημερινό κόσμο, και έχει εμπνεύσει διάφορους δημιουργούς να παρουσιάσουν μια πιο Steampunk εκδοχή γνωστών χαρακτήρων, όπως για παράδειγμα αυτών της Disney.

Σίγουρα, και με βάση τα προηγούμενα, το Steampunk αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή έμπνευσης, ακόμα και στάσης ζωής. Αλήθεια είναι πως δεν είναι ευρέως γνωστό σε πολύ κόσμο, τουλάχιστον ο όρος Steampunk. Με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, ίσως λύθηκαν αρκετές απορίες, και κάποιοι μάλλον αναγνώρισαν Steampunk στοιχεία σε αγαπημένες τους ασχολείες.

Όπως και να 'χει, ο κόσμος θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν η καθημερινότητα περιείχε λίγο Steampunk!

                                                                                          Mystiro

Sources:

http://www.goodreads.com/list/show/618.Best_Steampunk_Books

http://www.ministryofpeculiaroccurrences.com/what-is-steampunk/

http://www.ranker.com/list/steampunk-movies-and-films/reference

https://en.wikipedia.org/wiki/Steampunk

Read More

Χωρισμός: Αδυναμία ή Δύναμη;

Τι είναι δύναμη και τι αδυναμία; Ποιος το ορίζει; Και ποιος είπε ότι υπάρχει ορισμός. Κατά την άποψη μου, οι δύο αυτές έννοιες είναι σχετικές. Η απάντηση μου είναι ότι εξαρτάται από την περίπτωση που αναφερόμαστε καθώς και από το ποιόν θα ρωτήσουμε. Ας πάρουμε την περίπτωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι δύναμη ή αδυναμία ένας χωρισμός; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να φεύγουμε από μια σχέση, όταν χρειάζεται. Λένε ότι αν μείνουμε αυτό δείχνει εξάρτηση, αδυναμία, ότι πρέπει να διαβάζουμε τα σημάδια και άλλες τέτοιες  γενικότητες και θεωρίες. Και τι θα πει "διαβάζω τα σημάδια"; Δεν είναι βιβλίο. Και γιατί προσπαθούν όλοι να μας πείσουν ότι θα είμαστε καλύτερα μόνοι μας; Δε λέω, καλό είναι να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και να μπορούμε να είμαστε και μόνοι μας  αλλά η ζωή είναι πιο ωραία όταν τη μοιραζόμαστε με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Γιατί κανείς δεν μιλάει για τη δύναμη του να μένεις; Γιατί χρειάζεται δύναμη για να μην διαλύσεις μια σχέση με τον πρώτο καβγά, με την πρώτη διαφωνία. Καλό είναι να καταλάβουμε ότι μια σχέση θέλει προσπάθεια. Οι σχέσεις δεν κρατάνε γιατί ήταν γραφτό, αλλά γιατί δεν τις αφήνουμε εμείς να διαλυθούν. Δεν υπάρχει η τέλεια σχέση, διότι ούτε τέλειος άνθρωπος υπάρχει. Επίσης, καλό είναι να καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε σε όλα. Δεν πρόκειται να βρούμε ένα ακριβές αντίγραφο του εαυτού μας. Μόνο στον καθρέφτη συμβαίνει αυτό. Κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί αλλιώς μπορεί να βαριόμασταν. Να θυμάστε τους νόμους της Φυσικής: τα ετερώνυμα έλκονται, τα ομώνυμα απωθούνται. Μ.Π.

Πρώτη δημοσίευση:Χωρισμός: Αδυναμία ή Δύναμη;

Read More

Η σύμβαση της κυριακάτικης αργίας

Ως συνήθως με το ζωνάρι λυμένο ψάχνοντας ευκαιρία να δείξουμε πόσο διαφέρουμε μεταξύ μας. Κι όταν υπάρχει το έρεισμα δε θέλει πολύ μέχρι να βρεθεί αιτία για έριδα και να χωριστούμε σε αριστερούς και δεξιούς, κόκκινους και πράσινους, υποστηρικτές των Σταρκ και των Λάνιστερ, τηλεθεατές της Μενεγάκη και της Στεφανίδου και πάει λέγοντας.

Τις τελευταίες πολυτάραχες μέρες (αναφέρομαι σε αυτές της τελευταίας εβδομάδας και όχι σε αυτές των τριών τελευταίων χρόνων που δεν έχουμε βρει στιγμή ησυχίας) αφορμή δόθηκε, μεταξύ άλλων, από το καθιερωμένο δεκαήμερο εκπτώσεων του Νοέμβρη θέλοντας μάλιστα και τα καταστήματα ανοιχτά τις Κυριακές.

Ποιος είδε τον ΑΝΤΑΡΣΥτη και δεν τον φοβήθηκε; (Εσκεμμένος ο ενικός γιατί δύσκολο να δει κανείς πολλούς.) Έτοιμο το ποιηματάκι: καταργούνται τα μετά κόπων, αίματος και ιδρώτα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα προς όφελος των αντιλαϊκών, καπιταλιστικών, ιμπεριαλιστικών κεφαλαιοκρατών των μεγάλων πολυεθνικών και της παγκοσμιοποίησης. Κάπου εδώ κολλάει κι ένα «Ευρώπη και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» να μην ξεχνιόμαστε. Φτιάχνουμε και μια δακρύβρεχτη αφίσα με παραμελημένο από τη μητέρα του παιδάκι που θυμίζει τις προ εκατονταετίας σεξιστικές αφίσες κατά των σουφραζέτων και έτοιμοι να ξεχυθούμε στους δρόμους σε χειμαρρώδη πορεία διαμαρτυρίας. (Ευσεβής πόθος αυτό το τελευταίο.) 

Ταπεινή μου άποψη ότι το να παραμένουν ανοιχτά τα εμπορικά καταστήματα τις Κυριακές μόνο καλό θα μπορούσε να τους κάνει. Είναι μια μέρα που οι περισσότεροι δεν δουλεύουν και έχουν κάτι περισσότερο από όρεξη για να βγουν, να πιουν έναν καφέ, να χαζέψουν, να ψωνίσουν. Όπως ακριβώς και το Σάββατο που τα αστικά πεζοδρόμια σφύζουν από ζωή. Άντ’ αυτού μπορούν να κλείσουν την Δευτέρα, έτσι για να δώσουν και σε μας τους υπόλοιπους έναν λόγο παραπάνω να μισήσουμε αυτή την τόσο απεχθή μέρα.

Ένα σωρό επαγγελματίες εργάζονται κανονικά τις αργίες: σερβιτόροι, ιατροί, αστυνομικοί, ταξιτζήδες, δημοσιογράφοι. Ή μήπως αυτούς δεν τους λυπόμαστε επειδή ασκούν επονείδιστα και ειδεχθή επαγγέλματα; Το τελευταίο πράγμα που θα θέλεις βέβαια όταν πάθεις έμφραγμα από το πολύ αρνί ανήμερα του Πάσχα είναι να σου απαντήσει ο τηλεφωνητής στο νοσοκομείο. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλά επαγγέλματα έχουν ιδιαίτερα ωράρια τα οποία δε συμπίπτουν με αυτά των περισσοτέρων εργαζομένων και πως όσοι τα ασκούν είναι καλό να τα αποδεχτούν. Πότε είναι πιο πιθανό να έχει ένα κατάστημα πελατεία; Πρωί Κυριακής που όλες οι υπηρεσίες είναι κλειστές ή πρωί Δευτέρας που όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται πίσω από ένα γραφείο;

Όσες φορές έχουν λειτουργήσει πιλοτικά τα καταστήματα εκτός ωραρίου (π.χ. μέρες αργίας ή μέχρι πολύ αργά το βράδυ) έχει σημειωθεί και άνοδος του τζίρου τους.

Το ρεπό της Κυριακής είναι απλά μια σύμβαση δανεισμένη από την Παλαιά Διαθήκη που αν δεν εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα κάποιου κλάδου ας μην τηρείται. Υπάρχουν άλλες έξι μέρες πιο βολικές για τους καταστηματάρχες να αναπαυθούν. 

Ελένη Μακ

Read More