Προς τους απανταχού επίδοξους,
φονταμενταλιστές, τζιχαντιστές τρομοκράτες λαμβάνω την πρωτοβουλία και δηλώνω
υπεύθυνα εκ μέρους όλων των νοημοσύνη εχόντων εκπροσώπων της ελληνικής φυλής
πως, όταν πρόκειται να σπείρουμε το χάος, δε σας έχουμε καμία ανάγκη αλλά τα καταφέρνουμε
περίφημα και μόνοι μας.
Το αποδείξαμε περίτρανα άλλωστε και
χθες που ένας αγώνας ποδοσφαίρου ακυρώθηκε καθότι στάδιο και πέριξ είχαν
μετατραπεί σε αρένα πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Το να τοποθετήσει κανείς
βόμβα σε ελληνικό γήπεδο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χαμένος κόπος,
τουλάχιστον.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την
αρχή, ο ελληνικός λαός ανέκαθεν διχασμένος ήταν. Στην κλασική εποχή είχε
διαμορφώσει αυτόνομες σχεδόν πόλεις-κράτη των οποίων χαρακτηριστικά στοιχεία
ήταν ο τοπικισμός, η μισαλλοδοξία και η καχυποψία πανέτοιμες για αλληλοσπαραγμό
και αιματοχυσία με την πρώτη ευκαιρία.
Ελληνιστική και αυτοκρατορική εποχή
ήταν κάπως πιο ήσυχες αν εξαιρέσει κανείς την αρχή του γλωσσικού διχασμού και
του κυνηγητού χριστιανών.
Σύντομα το κυνηγητό χριστιανών έγινε
ανάμνηση σκοτεινού παρελθόντος. Τη θέση του πήρε κυνηγητό εθνικών (δωδεκαθεϊστών
δηλαδή) από χριστιανούς.
Και αυτό το μίσος ξεχάστηκε γρήγορα
για να πάρουν τη θέση του οι αιματοβαμμένες εικονομαχίες. Η συνέχεια είναι
γνωστή και κάπως έτσι φτάνουμε στη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, στις
αρχές του 19ου αιώνα, έτοιμοι να ενωθούμε επιτέλους και να
επαναστατήσουμε.
Οι Γάλλοι επαναστάτησαν φωνάζοντας
ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη. Και εμείς αυτό πήγαμε να φωνάξουμε αλλά
αδυνατούσαμε να συμφωνήσουμε ως προς το γλωσσικό κώδικα που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε.
Λευτεριά- ισότητα- αδελφοσύνη ή ελευθερία-ισότις-αδελφότις;
Και ο 20ος αιώνας
διχασμένους μας βρήκε. Σημειώθηκαν πάνω από δέκα πραξικοπήματα, δύο δικτατορίες
και ένας εμφύλιος.
Και σήμερα, που ουσιαστικά δεν
υπάρχει κάτι να μας χωρίσει, έχουμε γίνει ιδιαίτερα εφευρετικοί ως προς τις
αφορμές που θα μας παρακινήσουν στο να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου.
Κι όσον αφορά τη φράση που αρέσκονται
πολλοί να λένε πως οι Έλληνες όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν μια κοινή απειλή
ενώνονται σε μία γροθιά, τι τα θες; Να
σε κάψω Γιάννη μου να σ’ αλείψω λάδι.
Γι’ αυτό λοιπόν δε χρειαζόμαστε
εξωτερικούς τρομοκράτες, αυτοκαταστρεφόμαστε με ιδιαίτερη επιτυχία όπως
δείχνουν τα τεκμήρια του παρελθόντος.
Ελένη Μακ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου