Έρως στα χρόνια του Facebook

     Είναι πολλοί και ζουν ανάμεσά μας. Τους συναντούμε γύρω μας σε καθημερινή σχεδόν βάση να απολαμβάνουν τον καφέ τους, το φαγητό ή το ποτό τους. Μπορεί μάλιστα να έχουμε κι εμείς τη μυγούλα και μαζί τους να μυγιαζόμαστε. Ζευγάρια κάθε ηλικίας και κοινωνικοοικονομικής προέλευσης, με ένα κοινό στοιχείο: το κινητό τους ή το tablet τους ως τρίτο (και τέταρτο) πρόσωπο ανάμεσά τους.

    Σε έναν ψηφιοποιημένο κόσμο είναι αναμενόμενο οι διαπροσωπικές σχέσεις να καλούνται να προσαρμοστούν σε νέους, άτυπους κανόνες που επιβάλλει η καθολική μας ψύχωση με τον διαδικτυακό μας εαυτό και την αποδοχή του από τους ιντερνετικούς άλλους. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν έχω σκοπό να προβώ σε ένα τεχνοφοβικό παραλήρημα και να αναπολήσω τις ένδοξες εποχές που οι πρόγονοι μας επικοινωνούσαν με ταχυδρομικά περιστέρια και πέθαιναν από ελονοσία. Αλλά, ρε παιδιά, σταθείτε και αναλογιστείτε μια στιγμή: μήπως η μπάλα έχει χαθεί κάπου εκτός γηπέδου; Μήπως η υπερβολική χρήση κοινωνικών μέσων βλάπτει όχι μόνο την υγεία, αλλά και την διαπροσωπική επικοινωνία, αντί εν τέλει να την προωθεί και να την υποβοηθά;

  Ας πάρουμε πρώτα - πρώτα το φλέγον ζήτημα του φλερτ. Πίσω από μια ηλεκτρονική οθόνη κάθε αναστολή και κοινωνική συστολή καμουφλάρονται επιτυχώς. Άντρες και γυναίκες οργώνουν καθημερινά τα χωράφια των κοινωνικών ιστότοπων για να εντοπίσουν πιθανούς μνηστήρες και μνηστές. Αλλά πώς μπορείς να συγκινηθείς και να νιώσεις έλξη για ένα άβαταρ, μια ψυχρή φωτογραφία προφίλ, (στην οποία ενδέχεται να μην απεικονίζεται καν ο διαχειριστής του επίμαχου λογαριασμού), χωρίς πριν να έχεις αντικρίσει το άλλο πρόσωπο πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς να έχεις μυρίσει το άρωμα του και χωρίς να έχεις ακούσει την φωνή του; Τι προοπτικές μπορεί να έχει μια γνωριμία που αρχίζει,  όχι για παράδειγμα από μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο, αλλά από ένα poke ( που ακόμα, μετά από μισή δεκαετία παρουσίας στο φατσοβιβλίο, δεν έχω καταλάβει που αποσκοπεί ως λειτουργία); Τι  εντύπωση μπορεί να σου δημιουργήσει ένα άτομο, που η πρώτη κουβέντα που σου απευθύνει είναι «kukla, κανε αδδ, ιμε μπλοκ» (κι εγώ είμαι μαρκαδόρος, χάρηκα, θες να κάνουμε σκιτσάκια;), τσιτάτο που είναι πολύ πιθανόν να έχει αποσταλεί copy paste σε καμιά πενηνταριά άλλες χρήστριες την ίδια μέρα;. Ναι μεν, πέρα από ραντεβού - παγίδες με πράκτορες του FBI και ανώμαλους δολοφόνους, έχουν προκύψει γνωριμίες και ενδιαφέρουσες σχέσεις μέσα από τα chatrooms και τα σάιτς γνωριμιών (cyber μετεξέλιξη των γραφείων συνοικεσίων). Γιατί όμως να υποτιμούμε την αξία της real life γνωριμίας και να προτιμάμε να εκφραζόμαστε και να αναζητούμε συντρόφους αποκλειστικά διαδικτυακά; 

  Πάμε παρακάτω, όταν τη γνωριμία που συντελέστηκε με οποιοδήποτε τρόπο, ακολουθεί η σύναψη ερωτικής σχέσης. Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις του φρεσκοβγαλμένου από τον φούρνο και αχνιστού από το πάθος ζεύγους; Πριν συμπληρωθούν δέκα λεπτά δέσμευσης, έρχεται η επισημοποίηση με παπά και κουμπάρο τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ. «Ο χρήστης Κλούβιος και η χρήστης Σουβλίτσα είναι σε σχέση μεταξύ τους». Αλλά η μάστιγα δε σταματά εκεί.  Αμέτρητες ζουζουνιάρικες ή καψούρικες μουσικές αφιερώσεις ( «ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΟ ΜΠΟΡΩ, ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΟΧΙ»), άπειρα emoticons που κρατάνε καρδούλες και λουλούδια, δημοσιεύσεις αγάπης και λατρείας στον τοίχο του ετέρου ημίσεος, φωτογραφίες με πληθώρα φίλτρων και χωρίς, όπου τα πιτσουνάκια φιλιούνται, περπατάνε χέρι-χέρι, αλληλοταϊζονται, κάνουν παραπέντε,  και ευφάνταστες κοινοποιήσεις παρουσίας σε μέρη όπως «στα αστέρια», «στον παράδεισο μαζί σ»  (το –ου μάλλον ξέμεινε στο Καθαρτήριο), «στο κρεβάτι» (μα για τι άλλο εκτός από check in μπορεί να χρησιμεύει το έπιπλο;). Τι πιο όμορφο από τον παιδικό , αυθόρμητο ενθουσιασμό και το φλογερό πάθος της αρχής του έρωτα, όταν θες να πάρεις την ντουντούκα και να φωνάξεις σε όλο τον κόσμο πόσο ερωτευμένος είσαι (όχι, ψέματα, δεν φαίνεται στο πρόσωπό σου), θα μου πείτε.  Για ποιο λόγο όμως κάτι τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό, όπως είναι η συναισθηματική εμπλοκή δύο ανθρώπων, να δημοσιοποιείται  λεπτό προς λεπτό και με κάθε λεπτομέρεια στην απρόσωπη - και επιρρεπή στο κουτσομπ….εεε, συγγνώμη, στην κοινωνική κριτική ήθελα να γράψω - μάζα απλών  (και ορισμένων, αν όχι αρκετών, κακεντρεχών) γνωστών; Γιατί, ας μη γελιόμαστε, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των διαδικτυακών φίλων περνά τις εξετάσεις της άλλης φιλίας, ξέρετε, αυτής της πραγματικής ζωής, που προϋποθέτει το ειλικρινές ενδιαφέρον και την πραγματική χαρά για την ευτυχία του άλλου . Κι όταν ο διάολος σπάσει το ποδάρι του και ο κακός κόσμος ματιάσει την τόση ευτυχία, όλες αυτές οι φεϊσμπουκικές εκδηλώσεις λατρείας πετάγονται σωρηδόν στον κάδο ανακύκλωσης και το τέλος επισφραγίζεται από μια αφαίρεση φίλου ( ή αποκλεισμό χρήστη για τους πιο σκληροπυρηνικούς).

  Όχι, δεν είπα τα ζευγάρια να κρυφτούν στα καταφύγια και να κρατούν το συναισθηματικό τους δέσιμο σαν επτασφράγιστο, κυβερνητικό μυστικό. Όταν όμως είσαι ερωτευμένος, γιατί να σε απασχολεί τόσο πολύ η επικρότηση από τον περίγυρό σου; Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι  πρέπει να αποζητούμε την επιβράβευση της δήμου φάτεος, όπως οι ομηρικοί ήρωες, ακόμα και στην έκφραση των συναισθημάτων μας.  Κάπως έτσι οι όμορφες αναμνήσεις μας που προσπαθούμε να κρατήσουμε ανεξίτηλες μέσα από τις φωτογραφίες καταλήγουν να προσφέρονται άκριτα και σε πλουσιοπάροχες μερίδες στα άπληστα πλήθη, χάνοντας έτσι κάτι από την αξία τους. Όμως όταν περνάς χρόνο με τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, δεν είναι λογικό να καίγεσαι και τόσο πολύ για το πόσοι και ποιοι δήλωσαν ότι τους άρεσε η τελευταία κοινή σας εμφάνιση στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς.

  Αναμφίβολα, τα social media δεν είναι απλώς άλλο ένα αναγκαίο κακό. Όταν η χρήση τους δεν αγγίζει τα όρια του εθισμού στην ικανοποίηση της περιέργειας και των ναρκισσιστικών τάσεων του καθενός, μπορούν να είναι ενημερωτικά και διασκεδαστικά. Ας μην ξεχνάμε επιπλέον πως τόσα ζευγάρια που οι περιστάσεις και η άπονη ζωή τους τοποθέτησαν σε διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη βρίσκουν μια μικρή παρηγοριά μέσα από αυτά. Ωστόσο δεν χρειάζεται να εκθέτουμε και την παραμικρή προσωπική μας στιγμή στον θαυμαστό, δημόσιο κόσμο του www, ούτε να ψάχνουμε μέσα του το άλλο μας μισό, παραβλέποντας να κοιτάξουμε γύρω μας.  Και ίσως μας κάνει ανέλπιστα καλό πού και πού να βρισκόμαστε για μια βόλτα με τον σύντροφό μας χωρίς να συνοδευόμαστε από τα κινητά μας. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ο έρωτας είναι χημεία - και όχι πληροφορική.

Κ.Κ.

Φωτογραφία: Banksy- "Mobile Lovers"

Read More

Στα “μπλόκα” των πεζόδρομων

Σε κάθε πεζοδρομημένη οδό ενός αστικού κέντρου που σέβεται τον εαυτό της επιβάλλεται ανά 50 μέτρα να υπάρχει κι από ένας εκπρόσωπος κάποιου κερδοσκοπικού -και μη- οργανισμού που προσπαθεί διακαώς και συχνά ματαίως να τραβήξει την προσοχή των περαστικών.

Read More

Η ρουτίνα των μεγάλων συγγραφέων

Μη νομίζετε ότι γράφουν όταν "έχουν έμπνευση". Έχουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, καθημερινές συνήθειες και τα τηρούν ευλαβικά. Είναι όλοι οπαδοί της ρήσης που λέει ότι: "Αν περιμένεις να γράψεις όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές, κινδυνεύεις να πεθάνεις και να μην έχεις τραβήξει μια γραμμή". Δέκα μεγάλοι συγγραφείς μαρτυρούν τις συνήθειές τους και τη ρουτίνα τους. 

Τζόαν Ντίντιον 

"Χρειάζομαι μια ώρα να μείνω μόνη πριν από το δείπνο, με ένα ποτό, να ξεχάσω ό, τι έχω κάνει όλη την ημέρα. Κι έτσι με αυτό τον τρόπο τακτοποιώ τις σκέψεις μου. Αρχίζω την επόμενη μέρα τηρώντας το ίδιο σχεδόν πρόγραμμα. Οταν γράφω, δε μου αρέσει ούτε να βγαίνω για φαγητό, ούτε να έχω καλεσμένους γιατί χάνω πολύ χρόνο. Οταν κοντεύω να τελειώσω το βιβλίο, πηγαίνω στο σπίτι μου στο Σακραμέντο και κοιμάμαι με το βιβλίο αγκαλιά. Και σηκώνομαι μέσα στη νύχτα, όποια ώρα θέλω και πληκτρολογώ". 


Τζακ Κέρουακ

"Το γραφείο στο υπνοδωμάτιο, κοντά στο κρεβάτι, με ένα καλό φως, τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, ένα ποτό. Αυτά χρειάζονται για να γράψει κανείς. Και αν δεν υπάρχει σπίτι, ας είναι το δωμάτιο ενός μοτέλ..Επίσης έχω¨ένα τελετουργικό. Μπορεί να θεωρηθεί και δεισιδαιμονία. Ανάβω ένα κερί και γράφω στο φως του. Γονατίζω και προσεύχομαι. Εχω σαν τυχερό αριθμό το 9 αν και όλοι μου λένε πως ανήκω στο ζώδιο των ιχθύων και πρέπει να έχω για τυχερό μου νούμερο το 7".    


Σούζαν Σόνταγκ 

"Θα σηκωθώ κάθε πρωί το αργότερο οκτώ (μπορεί να σπάσω αυτόν τον κανόνα μία φορά την εβδομάδα). Θα γευματίσουμε μόνο με τον Roger [Straus]. «Όχι, δεν πάω έξω για φαγητό» (Μπορεί να σπάσω αυτόν τον κανόνα μία φορά κάθε δύο εβδομάδες). Θα γράψω στο σημειωματάριο κάθε μέρα. Θα πω στους φίλους να μη μου τηλεφωνήσουν το πρωί και δεν απαντώ στο τηλέφωνο μέχρι το απόγευμα. Θα προσπαθήσω να διαβάσω μόνο το βράδι, για να αποδράσω από το γράψιμο. Θα απαντήσω σε γράμματα μία φορά την εβδομάδα (την Παρασκευή που πρέπει να πηγαίνω στο νοσοκομείο ούτως ή άλλως)".     

Χένρι Μίλερ

Τα πρωινά: Αν είσαι μεθυσμένος, πληκτρολόγησε μόνος τις σημειώσεις. Αν είναι σε καλή κατάσταση, γράψε. Τα απογεύματα: Γράψε το κομμάτι σου με το χέρι, σχολαστικά. Χωρίς διακοπές. γράφε κομμάτι, κομμάτι κάθε φορά και τελείωνέ το. Τα απογεύματα (επίσης): Δείτε τους φίλους σας. Διαβάστε σε καφετέριες. Εξερευνήστε άγνωστα μέρη - με τα πόδια, ή με το ποδήλατο. Σημείωση: Αφήστε αρκετό χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας για να κάνει μια περιστασιακή επίσκεψη σε μουσεία ή μια περιστασιακή βόλτα με το ποδήλατο. Κάντε σκίτσα στις καφετέριες και στα τρένα και στους δρόμους. Κόψτε τις ταινίες! Βιβλιοθήκη για τις αναφορές μια φορά την εβδομάδα.    

Σιμόν Ντε Μποβουάρ  

"Πάντα βιάζομαι να προχωρήσω όταν γράφω, άρα μου αρέσει να ξεκινάω το πρωί. Πίνω ένα τσάι και δουλεύω από τις 10 μέχρι τη μία. Μετά βλέπω τους φίλους μου και στη συνέχεια στις 5 το απόγευμα επιστρέφω πίσω και δουλεύω μέχρι τις 9. Δεν έχω καμμία δυσκολία να συνεχίσω το απόγευμα από εκεί που σταμάτησα."    

Έρνεστ Χεμινγουέι 

"Όταν δουλεύω πάνω σε ένα βιβλίο γράφω κάθε πρωί, με το πρώτο φως, αν είναι δυνατόν. Δεν σε ενοχλεί τίποτα. Συνήθως είναι δροσερά ή έχει κρύο και έρχεται το γράψιμο να σε ζεστάνει. Εχεις όλο το χρόνο μπροστά σου να διαβάσεις αυτά που έχεις γράψει και να ξέρεις τι θα συμβεί στη συνέχεια. Κρατάς όλους τους χυμούς από αυτά που σημείωσες κι έτσι την επόμενη μέρα ξαναρχίζεις να γράφεις με το ίδιο πρόγραμμα".   

Ντον Ντε Λίλο   

"Δουλεύω το πρωί σε μια χειροκίνητη γραφομηχανή. Γράφω για περίπου τέσσερις ώρες και στη συνέχεια πάω για τρέξιμο. Αυτό με βοηθά να απαλλαγώ από τον ένα κόσμο που κουβαλάω και να μπω σε έναν άλλο. Τα δέντρα, τα πουλιά, το ψιλόβροχο, είναι ένα ωραίο διάλειμμα. Στη συνέχεια, δουλεύω, και πάλι το απόγευμα για δύο ή τρεις ώρες. Δεν πίνω καφέ και έχω κόψει το κάπνισμα. Ο χώρος μου είναι συγκεκριμένος. Το ήσυχο σπίτι μου. Ενας συγγραφέας παίρνει σοβαρά μέτρα για να εξασφαλίσει τη μοναξιά του. Διαβάζοντας τυχαία καταχωρήσεις στο λεξικό, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Εγώ κοιτάζω και μια μεγάλη φωτογραφία του Μπόρχες. Για να σπάσω το ξόρκι, όταν κολλάω κάπου".    

Χαρούκι Μουρακάμι  

"Οταν γράφω ένα μυθιστόρημα, σηκώνομαι στις 4:00 π.μ. για να δουλέψω για πέντε έως έξι ώρες. Το απόγευμα τρέχω γύρω στα 10 χιλιόμετρα ή κολυμπάω γύρω στα 1500 μέτρα, ή και τα δύο, στη συνέχεια διαβάζω λίγο και ακούω μουσική. Πηγαίνω για ύπνο στις 9 το βράδι. Κρατάω αυτό το πρόγραμμα αμετάβλητο, κάθε μέρα. Η επανάληψη από μόνη της γίνεται ένα σημαντικό στοιχείο της γραφής".     

Αναίς Νιν  

"Γράφω τις ιστορίες μου το πρωί, το ημερολόγιό μου τη νύχτα". Προσθέτει στη συνέχεια, στον πέμπτο τόμο, το 1948. "Γράφω κάθε μέρα. ... Κάνω καλύτερα τη δουλειά μου το πρωί".     

                                                                                                                                   
                                                                                                                                     Πηγή: www.lifo.gr

Read More

Γιατί το blogging εστί φιλοσοφείν.

Στα 2015 χρόνια αυτού του πολιτισμένου πλανήτη, όπου οι δεινόσαυροι απαντώνται μόνο στο Jurassic Park της μεγάλης οθόνης και η οικονομική κρίση εξαπλώνεται ως πανδημία πάνω από "έρωτες στα χρόνια της χολέρας", το internet απομένει και εμμένει Δούρειος Ίππος των επιλογών μας. Τα κίνητρα που μας οδήγησαν σε αυτές αντανακλούν με διαύγεια το εάν θα υποδυθούμε τον Οδυσσέα ή τον Πάρη στη εξίσωση που περιγράφει τη χρήση του διαδικτύου.

Με γνώμονα την παραπάνω ελευθερία στην επιλογή και την έκφραση το 1997 ο Jorn Barger ανέρτησε το πρώτο weblog. Στη συνέχεια ο Peter Merholz ανακοίνωσε ότι θα το προφέρει «wee-blog» και εν τέλει ο όρος μετατράπηκε στο κατά κόσμον γνωστό blog . Μια μόδα, ένα writing icon, μια ιστορία άρχισε έτσι από την Αμερική. Το μοίρασμα πληροφοριών και ο ανοιχτός διάλογος έφτασε μέχρι και σε εκείνη την κουκκίδα του χάρτη, που έχει πολλά να δώσει ακόμη. Τα χαρτιά των Ελλήνων blogger δεν έχουν ανοιχτεί πλήρως και η εφευρετικότητα  μπορεί να γίνει αδελφή της παρθενογένεσης ακόμη και στη μικρή μας ψωροκώσταινα.

Γιατί όμως να googlάρουμε, να clickάρουμε και εν τέλει να bloggάρουμε; Τί θα μας προσφέρει και ποιά θα είναι η προσφορά μας;

Ίσως:

Γιατί στις μέρες μας επιβάλλεται η αναμετάδοση της αλήθειας και όχι του μασημένου φαγητού της πλειονότητας των ΜΜΕ - που ουσιαστικά δεν απαντώνται σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά αποκλειστικά σε Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας με καθαρή επίκληση στο αρνητικό συναίσθημα και όχι την λογική.

Γιατί η γνώση σου - ή αν θες και η αγάπη σου - για την ψυχολογία, το γράψιμο, το θέατρο, τη μαγειρική, την κηπουρική, τη μόδα, τα κόμικς, το σινεμά, τα ταξίδια μπορούν να καλλιεργηθούν περισσότερο,να μεταδοθούν και να γίνουν καύσιμο για την καθημερινότητα πολλών.

Γιατί η διασκέδαση και ένα have fun hour σε ένα ιστολόγιο που θα σε ξεκουράζει και δε θα σε κουράζει ίσως αποτελέσει το πιο ευχάριστο διάλειμμα της ημέρας για εσένα.

Μα πάνω από όλα γιατί η αλλαγή στην οπτική γωνία σου, το άνοιγμα στο διαφορετικό, η έξοδος κινδύνου σε προβλήματα και προβληματισμούς πάσης φύσεως και η απόκτηση γνώσης οπλίζει τη φαρέτρα σου άκοπα, αβίαστα και ήρεμα χωρίς να το καταλάβεις τις περισσότερες φορές.

Κλείνοντας με ένα ανοιχτό παράθυρο από το παρελθόν και όντας γεννημένοι σε μονοπάτια δημοκρατίας, λεπτομέρεια ξεχασμένη ελπίζουμε όχι και ξεβρασμένη, κατά βάσιν το blogging εστί φιλοσοφείν. Ας το εξελίξουμε, ας το αγαπήσουμε, ας το αφήσουμε να μας οδηγήσει και να μας κάνει αν όχι καλύτερους τουλάχιστον πιο σκεπτόμενους. Για αρχή αρκεί.

                             
                                                                                                                                              VN

Read More

χαμογελα ρε , τι σου ζητανε ?

“Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστο μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μεις τι κάνουμε, ρε αντί να τη ζήσουμε?

Τι την κάνουμε? Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις?

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα…

Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες?

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το άυριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που?

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί?

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχθές απ’την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: “Χους ει και εις χουν απελεύσει”. Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια…”

read me

https://chronismissios.wordpress.com/

ταφ λαθος - Εχω

Read More

Ντύνεται μωρέ η καρδιά με έναν οργασμό;

Ντύνεται μωρέ η καρδιά με έναν οργασμό;

Έλα να μιλήσουμε για ρεαλισμό. 

Φοράς αλεξίπτωτο; Ήρθε η ώρα να πέσεις από το ροζ συννεφάκι, και δε θέλω διόλου να φας τα μούτρα σου.

Βλέπεις σε νοιάζομαι ακόμα και τώρα, αυτή την ώρα της ελεύθερης πτώσης. 

Η αλήθεια πάντα ξεβολεύει. Πόσο ξεβολεύει να ξερες μόνο. Εντυπωσιάζεσαι με την ευαισθησία και παράλληλα το ρεαλισμό που με διακρίνει. 

Εντυπωσιάζομαι με την ικανότητα που καλλιεργούν οι άνθρωποι, να βολεύονται, να κρεμάνε την εμπιστοσύνη στην αγχόνη και την εκτελούν, να βαφτίζουν σχέσεις κάθε λογής συμβάσεις, να τρέμουν στην ιδέα του να μείνουν μόνοι και κυρίως του να μοιραστούν. Και όταν μιλάω για μοίρασμα δεν εννοώ όσα δε φοβάσαι, αλλά όσα δε τολμάς να ομολογήσεις στον ίδιο σου τον εαυτό. 

Κοίτα με λίγο. Λες πως είμαι έξυπνη, πως με θαυμάζεις. 

Για να φτάσω εδώ σήμερα και να σε κοιτάζω χωρίς ίχνος υποκρισίας και διάθεση για παιχνίδια και μικρούς αγώνες έπαρσης και χειραγώγησης, έχω ανοίξει παρτίδες με το διάολο, έχω κολυμπήσει σε θολά νερά, έχω κλείσει κάθε λογαριασμό μου με το παρελθόν, και διεκδικώ ένα παρόν και ένα μέλλον καθαρό. Δεν μπορώ τα χρεωστικά αγάπη μου. Δεν έχω άλλα ψιλά να δώσω. Δεν επαιτώ τον χρόνο του άλλου. Δεν είμαι καν σε θέση να διεκδικήσω ό,τι αυτονόητα προσφέρεται. Ρεαλίστρια ε; 

Σε ενοχλεί κάτι από αυτά; Όχι; Ωραία, τότε άσε με να σου εξηγήσω, πριν παγιδευτεί η ακοή μας στην πίεση του αέρα. 

Λόγια του αέρα, προθέσεις στον αέρα. 

Προσδοκίες ανθρώπων, μεγαλύτερες από ό,τι τους επιτρέπεται. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να ξεγελάς τον εαυτό σου και από την άλλη ξέρω πως είναι αναγκαίο κακό.

Δε θα σε κατακρίνω. Θα σου πω μόνο ότι δε μου ταιριάζουν ημιθανείς καταστάσεις.

Η συμμετοχή μου πάντα διαρκεί όσο αυτή ενός guest. Αυτό δεν είμαστε άλλωστε όλοι, λίγο ή πολύ; Αυτό δεν κάνουμε μικρό μου; Ένα πέρασμα;

Την αλήθεια μου σου λέω. Υπό την επήρρεια του ρεαλισμού, γυμνώνω τις συνανασττροφές από αγάπες και λουλούδια. 

Ποια αγάπη; Όταν η ανάγκη σου να αγαπηθείς είναι μεγαλύτερη από αυτή του να αγαπήσεις; 

Πώς θέλεις να μιλήσουμε για ρομάντζα και έρωτες, ζευγάρια που αγαπιούνται για μια ζωή, όταν αυτό που κάνουμε με μεγάλη επιτυχία είναι να σκορπιζόμαστε σαν κομμάτια lego σε διαφόρου είδους σεξουαλικές συναναστροφές;

Όταν πετάμε τα ρούχα μας για να ντύσουμε την καρδιά μας; Ντύνεται μωρέ η καρδιά με έναν οργασμό; Δεν ντύνεται. 

Όταν όλα τα κοιτάμε με μεγεθυντικό φακό, διαστρεβλώνουμε το όνειρο μέχρι να μοιάσει με εφιάλτη για να το αποστραφούμε με ευκολία;

Όταν ξεφτιλίζουμε κάθε αγνό και αυθόρμητο συναίσθημα;

Όταν δε μπορούμε να παραμείνουμε πιστοί ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό;

Κρατήσου, δεν είναι η ώρα να πέσουμε ακόμα.

Δεν ξέρεις πόση εντύπωση μου κάνει. Και απορώ με τον εαυτό μου που απορεί αφού το ξέρω, έτσι είναι τα πράγματα. 

Και εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι έτσι, που το αποδέχομαι σχεδόν μοιρολατρικά. Έτσι είναι, λες, και ξεμπερδεύεις και αεροβαφτίζεσαι ρεαλιστής. 

Πιστεύεις ότι δεν ξέρουμε εξαρχής το τέλος; Και εσύ και εγώ, όλοι μας λίγο πολύ τιο γνωρίζουμε. Μια γαμημένη ελπίδα κρατάει στην καρδιά μας. 

Και πίστεψέ με, δε θέλει και μεγάλη φαντασία ούτε υψηλό IQ, απλά και μόνο να θυμάσαι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. 

Δε λυπάμαι, αν αυτό με ρωτάς. Δεν μπορώ να λυπηθώ πια.

Μια θλίψη τη νιώθω, για όσα θα ήθελα αλλά δεν έγιναν, αλλά δε θα πεθάνω κιόλας. 

Θα πενθήσω σαφώς, αλλά δε θα με καταδικάσω εις θάνατον. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό είναι το μόνο που με ανησυχεί, ότι δεν είναι η πρώτη φορά. Μόνο αυτό. Ότι όσο μαθαίνω, ξεχνάω. Πόσο ανόητο είναι αυτό μου λες; 

Νομίζω ότι έφτασε η ώρα. Έτοιμος; Πάμε. Μη φοβάσαι! Καλύτερα μαζί σε μια ελεύθερη πτώση, παρά χώρια εδώ. Ας πέσουμε και όπου μας βγάλει. Κανένας δεν πέθανε από ρεαλισμό. Κανένας που τόλμησε για μια στιγμή να ζήσει στο όνειρο.

Και ξέρω ορισμένους που κατάφεραν να το διατηρήσουν ζωντανό και μετά την προσγείωση.  

(pillowfights.gr)

source :)

Read More

Avatar ή η εξέλιξη του animation

Με ημέρα πρώτης προβολής την 21η Φεβρουαρίου του 2005, με παραγωγούς τους Michael Dante DiMartino και Bryan Konietzko και δίκτυο προβολής το Nickelodeon,  η τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων Avatar ήρθε για να ταράξει τα νερά στον χώρο του animation.

Ίσως, βέβαια, δεν πρέπει να μιλάμε για μία σειρά, αλλά για δύο, καθώς παρακολουθούμε την ιστορία δύο πρωταγωνιστών στον ίδιο κόσμο αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η πρώτη έχει πρωταγωνιστή τον  Aang και έχει τίτλο The Last Airbender ( στα ελληνικά: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου). Η δεύτερη έχει πρωταγωνίστρια την  Korra και έχει τον τίτλο The Legend of Korra (στα ελληνικά: Ο Θρύλος της Κόρρα). Δύο ιστορίες διαφορετικές η μία από την άλλη, όμως αλληλένδετες, καθώς οι επιλογές του παρελθόντος επηρεάζουν το παρόν των χαρακτήρων και του κόσμου ολόκληρου, αλλά και το μέλλον.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ο κόσμος: στον κόσμο του άβαταρ υπάρχουν τέσσερις λαοί: η Φυλή του Νερού, το Βασίλειο της Γης, το Έθνος της Φωτιάς και οι Νομάδες του Αέρα. Κάθε λαός ειδικεύεται σε κάποιο από τα τέσσερα στοιχεία, αντίστοιχα με την ονομασία του. Εκτός, όμως, από τον άβαταρ, ο οποίος μπορεί να ελέγξει και τα τέσσερα στοιχεία, και κάθε φορά μετενσαρκώνεται ως μέλος κάποιου από τους τέσσερις λαούς. Σκοπός του είναι η διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα στους λαούς, αλλά και ανάμεσα στον κόσμο του και τον κόσμο των πνευμάτων.

Οι δυο ιστορίες:  όπως ειπώθηκε πιο πάνω, στην ουσία παρακολουθούμε τη πορεία των δυο τελευταίων άβαταρ ( στην ουσία του ίδιου προσώπου), και τoν αγώνα τους να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους, αντιμετωπίζοντας διαφορετικές καταστάσεις ο καθένας.

Στην πρώτη, λοιπόν, παρακολουθούμε την πορεία του δωδεκάχρονου Aang να σώσει τον κόσμο από το Έθνος της Φωτιάς, το οποίο προσπαθεί να κυριαρχήσει στον κόσμο, και το οποίο έθνος έχει εξαφανίσει εντελώς το λαό του αγοριού, εξού και αποτελεί τον  τελευταίο μαχητή του ανέμου.

Η δεύτερη είναι η ιστορία της Korra, και η οποία εξελίσσεται πολλά χρόνια μετά την εποχή του  Aang. Εδώ βλέπουμε την πραγματική μάχη για την ισορροπία, καθώς η  Korra έρχεται αντιμέτωπη με αντιπάλους, οι οποίοι δεν είναι από τη φύση τους κακοί, απλώς φτάνουν στα άκρα στην προσπάθεια εφαρμογής των ιδανικών που πρεσβεύουν.  

Ποια είναι όμως αυτά τα χαρακτηριστικά που κάνουν τη συγκεκριμένη σειρά να ξεχωρίζει:

Πρώτα απ’ όλα περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που αν τα συνδυάσεις, δημιουργούν ένα πρώτης τάξεως τηλεοπτικό προϊόν . Στοιχεία όπως το λεπτομερές σκίτσο (το οποίο θυμίζει αυτό των ιαπωνικών anime), η δομή και η συνοχή του σεναρίου, αλλά και ο παλμός των γεγονότων έδεσαν ώστε να δημιουργήσουν ένα πραγματικό αριστούργημα.

Πέρα, όμως, απ΄ όλα αυτά, υπάρχουν στοιχεία βαθύτερα που καθιστούν την σειρά μία από της καλύτερες, και στο χώρο του animation, αλλά και ευρύτερα.  Πρόκειται για τα  θέματα που θίγονται κατά τη διάρκεια των περιπετειών των πρωταγωνιστών. Θέματα κοινωνικής, ψυχολογικής, ακόμα και πολιτικής φύσεως.

 Για παράδειγμα, γίνεται ευθύ σχόλιο για τα δεινά του πολέμου, και τα αποτελέσματά του. Παρακολουθούμε, λοιπόν, γενοκτονίες ολόκληρων λαών ή παιδιά που μένουν ορφανά εξαιτίας ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Ακόμα, έρχονται στο προσκήνιο ζητήματα ανθρώπων με κάποιου είδους «αναπηρία». Χαρακτήρες τους οποίους, όμως, δεν τους βλέπεις με οίκτο, αλλά είναι ικανοί να δημιουργήσουν ή να προκαλέσουν το χάος, και πάντα στο απόγειο της δύναμης τους καταργώντας την οποιαδήποτε προκατάληψη.

Και μιλώντας για προκαταλήψεις, βλέπουμε να γίνεται προσπάθεια κατάρριψης μιας από τις πιο μεγάλες τις εποχής μας, αυτής απέναντι στην ομοφυλοφιλία. (SPOILER ALERT!) Αυτό γίνεται ολοφάνερο στο Legend Of Korra, όπου η πρωταγωνίστρια τελικά συνάπτει ερωτική σχέση με την Assami Sato, μέλος της ομάδας του άβαταρ . Βέβαια, στη σειρά δεν είδαμε κάποια περεταίρω εξέλιξη αυτής της σχέσης, καθώς αυτό το ζήτημα έγινε φανερό στο τελευταίο επεισόδιο.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα ζητήματα που θίγονται, σημαντικό ρόλο παίζει και η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Βλέπουμε τις εσωτερικές τους διαμάχες, την πορεία τους να αλλάξουν οι ίδιοι αλλά και τον κόσμο. Επιπλέον, βλέπουμε ανθρώπους να φτάνουν στα άκρα για να πετύχουν τον σκοπό τους, ανεξάρτητα αν η αρχική τους πρόθεση είναι καλή ή κακή.  Γιατί οι χαρακτήρες της σειράς δεν είναι οι ίδιοι καλοί ή κακοί. Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Στους ανθρώπους, τουλάχιστον (γενικά στη σειρά υπάρχει, αλλά δε θέλω να κάνω άλλο spoil), και είναι αυτοί που είναι λόγω των διάφορων καταστάσεων, θετικών και αρνητικών που έτυχαν στη ζωή τους.

Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία έχουν κάνει τη σειρά τόσο αγαπητή, ώστε να προταθεί, αλλά και να λάβει αρκετά βραβεία (π.χ. Primetime Emmy Awards: Individual Achievement Award)

Επίσης, έχει γίνει και η προσπάθεια για την κινηματογραφική μεταφορά της σειράς ( The Last Airbenber, 2010, σκηνοθεσία: M. Night Shyamalan), η οποία όμως δεν έλαβε και τις καλύτερες κριτικές (κυρίως από τους fans της σειράς).

Ακόμα, έχουν κυκλοφορήσει  κάποια comics και graphic novels που συμπληρώνουν την ιστορία.

Δυστυχώς, δεν έχει ανακοινωθεί κάποια συνέχεια της σειράς ,καθώς οι δημιουργοί έχουν βάλει πλώρη για νέα projects. 

Τελικά, βλέπουμε πως αυτή η σειρά βάζει πολύ ψηλά τον πήχη για τις προσπάθειες άλλων δημιουργών στο μέλλον,  αλλά κυρίως μας  δίνει να καταλάβουμε πως ο χώρος του  animation δεν απευθύνεται μόνο στα μικρά παιδιά, αλλά και στα μεγάλα, και, πως, μέσω μιας τηλεοπτικής σειράς μπορούμε να πάρουμε μαθήματα για την ίδια τη ζωή.  

Mystiro 

Read More

Συγγνώμη αν…

Συγγνώμη αν…

Ας σταθούμε για μία στιγμή κι ας αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε ακούσει ή ξεστομίσει αυτή τη φράση: Συγγνώμη αν.

Read More

Χιροσίμα:ένα εξαιρετικό animation 70 χρόνια μετά

Η Bun Hashizume ήταν 14 χρονών και ζούσε στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, όταν μία ατομική βόμβα έπεσε στην πόλη, 70 χρόνια πριν, στα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στα 84 της σήμερα, διηγείται την εμψυχωτική ιστορία της ζωής της πριν και μετά το ολέθριο και κοσμοϊστορικό γεγονός.
Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 20ου αιώνα.Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά, διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη επίθεση αναφέρεται συχνά ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας.

 

Read More

Η πόλη άδεια το καλοκαίρι και τρελή

Η πόλη άδεια το καλοκαίρι και τρελή

Της Ειρήνης Σκάρογλου

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι την βιώνεις λίγο καλύτερα. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι το μάτι σου πέφτει χαλαρωτικά πάνω στα αόρατα πολιτιστικά μνημεία της -κατά τον επιτυχή ομολογουμένως χαρακτηρισμό που τους αποδόθηκε απο τον δήμαρχο.

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι όσοι φίλοι παραμένουν εδώ, είστε σαν συνένοχοι σε ένα μυστηριώδες έγκλημα- ίσως το έγκλημα του να εξαφανίσεις τους πάντες- και καθισμένοι αμέριμνα στο μπαλκονάκι του στεκιού σας να πιείτε αμέριμνοι τον freddo cappucino συζητώντας κάπως ειρωνικά για το τι σχέδια έχετε για το καλοκαίρι. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι όλοι όσοι κυκλοφορούν στους μισοερειπωμένους δρόμους είναι σαν συνένοχοι σε κάποιο έγκλημα- ίσως στο δικό τους προσωπικό έγκλημα γιατί δεν πήγαν πουθενά να ξεφύγουν λίγο απο την ζέστη και την ρουτίνα.Ξέρεις, δεν είναι νεοπλουτισμός ή κακή συνήθεια οι διακοπές στην Ελλάδα καθώς η ζέστη δεν επιτρέπει την πολλή δουλειά, ενώ οι παραλίες εεε είναι όσο να πεις ένα δέλεαρ ακαταμάχητο.

Εντούτοις όταν η πόλη είναι άδεια βρίσκω τον εαυτό μου. Ανοίγουν οι κεραίες μου και επιδίδομαι προσεκτικότερα στο παιχνίδι παρατήρησης των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, ο,τι ενδιαφέρον διοργανώνεται το εκτιμώ περισσότερο, γιατί καταλαβαίνω πως θέλει κότσια για να τρέξεις μια εκδήλωση όταν όλοι λείπουν. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι το αστικό για το κέντρο είναι ολόαδειο, ανοίγω το παράθυρο και κοιτώ το απόγευμα να ίπταται πάνω απ το κεφάλι μου κι εγώ να πηγαίνω.

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι αλλά όχι οι παραλίες, τα λυόμενα εξοχικά, τα ελεύθερα κάμπινγκ παρά τον περιορισμό, τα ποτήρια με την μπύρα, τα πιάτα με καρπούζι. Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, αλλά σε κάποια παραλία κάποιο ζευγάρι κάνει σεξ στην άμμο, ένα παιδάκι παίζει με τα κουβαδάκια, δύο παππούδες ρίχνουν την πετονιά, ένα κορίτσι 16χρονών βάζει αντηλιακό λάδι και ξεφυλλίζει ένα περιοδικό που της δείχνει πόσο αδύνατη πρέπει να γίνει για να χωρέσει στα ρούχα που θα την κάνουν να αισθανθεί επιτέλους όμορφη.

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, αλλά μια οικογένεια κάθεται γύρω απο ένα τραπέζι σε κάποιο μπαλκόνι στην Χαλκιδική και παίζει Μονόπολη ξεχνώντας για λίγο το δάνειο και τα φροντιστήρια που θα πρέπει να πληρωθούν απο σεζον.

Κι εσύ καημένη σερβιτόρα στην Πάρο, για τέσσερα κατοστάρικα ξεροσταλιάζεις μέσα στην ζέστη με το καλό σου χαμόγελο και με ντυσιματάκι λίγο προκλητικό- ν αρέσει στο αφεντικό που κάθεσαι βιτρίνα- και δεν πειράζει λες που κάηκε η πλάτη σου απ τον ήλιο, μόλις γυρίσεις στο δωμάτιο θα ξεφλουδίσεις τις σάρκες σου να μην φαίνεται. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι η τηλεόραση συνεχίζει την προπαγάνδα, γιατί οι άνθρωποι έχουνε χαζόκουτα και στις διακοπές τους. Το ίντερνετ δέχεται σωρεία φωτογραφιών με ανθρώπους που διασκεδάζουν, όμως πώς διασκεδάζεις αληθινά αν είσαι online όλο το βράδυ; Βγες έξω και κλείσε το κινητό βρε φίλε. Κι άνοιξε τα μάτια και το στόμα μήπως και επικοινωνήσεις με άνθρωπο.

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι σκέφτομαι τον χειμώνα. Δεν μπορώ να σκεφτώ αυτούς που λείπουν ή αυτούς που θα φύγουν άμεσα. Ξες, κάτι ανθρώπους στα νοσοκομεία που υπομένουν τον καύσωνα και την αρρώστια τους. Όχι, δεν θέλω να τους σκέφτομαι αυτούς. Αλλά το κάνω. Τα παιδιά που διαβάζουν για Πανελλήνιες. Κι εγώ, ο κατά τα άλλα υπερασπιστής των ανελεύθερων, να τα σκλαβώνω σε ένα σύστημα που δεν πιστεύω, σε μια παπαγαλία, σε μια σαθρότητα διδάσκοντας Πρωταγόρα μες το κατακαλόκαιρο. Η πόλη άδεια κι εγώ ψάχνω να σε βρω. Όχι; Άντε καλά η πόλη άδεια κι εγώ ψάχνω παγωτό. Καλύτερα τώρα; Όχι γιατί είπα μήπως με παρεξήγησες. Όχι, όχι, δεν.. Θα φύγω κι εγώ τι να κάτσω σε μια άδεια πόλη; 

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι αλλά δυστυχώς και οι ψυχές των ανθρώπων γύρω μας.

Ας κάνουμε μια αλλαγή.

http://www.enallaktikos.gr/ar17546el-i-poli-adeia-to-kalokairi-kai-treli-tis-eirinis-skarogloy.html

Read More

Η ζωή, ο έρωτας και η Κατερίνα

Ιδιώνυμο. Νόστος. Απόντες. Το ξύλινο παλτό. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών. Τρία κλικ αριστερά.

Ποιήματα, συλλογές και ταινίες. Πενήντα παρακαλώ. Ποτέ πρωταγωνίστρια. Πάντοτε σε ρολάκια από επιλογή με το διαρκή φόβο του βολέματος και της φτηνής καβάτζας. Μη σκεφτεί ποτέ κανείς έτσι για εκείνη, μην του γεννηθεί καν η ιδέα, γιατί πως αλλιώς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο έστω και με την υπόνοια της ξεφτίλας Κατερίνα μου;  

Μια ζωή δίπλα στις ντίβες του ελληνικού κινηματογράφου, μα ποτέ σα σκιά, μια στα λούσα και στα ρούχα υψηλού γούστου και μια στα ξεσκισμένα τζιν, έμοιαζε αγρίμι μανιακό σε όψη μπέμπας τρυφερής όπως πολλοί φίλοι του στενού της κύκλου συνήθιζαν να την αποκαλούν. Όμως μόνο αυτά ήταν τελικά η Κατερίνα Γώγου; Γελιέστε…

Ημερομηνία γέννησης της, 1η Ιουνίου του 1940. Στους δρόμους κατατρεγμός και πείνα. Κατοχή, εμφύλιος και σκοτάδια. Από τα πέντε της κιόλας χρόνια συμμετέχει σε παιδικούς θιάσους, ενώ από τα μέσα αποκαλείται «παιδί θαύμα». Από επιθεώρηση σε τραγωδία και από τραγωδία σε ότι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Λίγα χρόνια αργότερα πηγαίνει στη καλύτερη σχολή θεάτρου της εποχής, τη σχολή Μουζανίδου και η συνέχεια είναι γνωστή νομίζω. Όπως και το τέλος. 3 Οκτωβρίου 1993 φτάνει στο τέρμα και αποφασίζει να δει όνειρα επι μονίμου βάσεως χωρίς να κοιμηθεί ακριβώς. Με υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ.

Τελείωσα με τα συμβατικά τώρα περί βιογραφίας; Είμαστε εντάξει;

Συγνώμη Κατερίνα, δεν ήθελα, αλλά έπρεπε. Ξέρεις κάποιοι δε γνωρίζουν και ίσως ποτέ να μη μάθουν, όμως εγώ το θέλω. Θέλω να ξέρουν για σένα. Για τη γυναίκα- σύμβολο επανάστασης, για τον άνθρωπο- ιδέα, για μια ποιήτρια προφήτη και μια ψυχή βασανισμένη πολύ, για ένα παιδί φοβισμένο και ένα κορίτσι αθώο, με μια τόσο αντισυμβατική χροιά, με μια ματιά που ουρλιάζει αναρχία και μιαν ανεξάντλητη ανθρώπινη εξαθλίωση και έναν πόνο άπονο που με τόσο πάθος καταγράφεις στα ποιήματά σου.

Για σένα Κατερίνα θέλω να μάθουν. Για σένα.

Αμφισβήτηση προσωποποιημένη και πνεύμα καθάριο εποχής τόσο φρέσκο, εσύ. Σκληρό καρύδι με μιαν ακατέργαστη δύναμη στους οφθαλμούς, πηγαία, αέναη, εσύ. Μαγκιά και τσαμπουκάς σκληροπυρηνικός, παίχτρια και αγωνίστρια ζωής, εσύ.

Ποτέ δεν έγινες πιόνι τους, ή μαριονέτα της ασπρόμαυρης κινηματογραφικής γκλαμουριάς του τότε κι ας είχες όλο τον κόσμο με το μέρος σου να ενθαρρύνει. Δεν είχες ανάγκη εσύ Κατερίνα. Τον έχτιζες τον κόσμο και τον διέλυες μόνη σου.

Χαρακτηρίστηκες αυτοκαταστροφική, μανιοκαταθλιπτική, απομονωμένα σκοτεινή. Ίσως ήσουν, για να τα λένε κάτι θα ξέρουν… όμως ποτέ δεν ήσουν ψεύτικη και αυτό σου το χρωστάμε για μιαν ιδέα και έναν πολιτισμό που άφησες πίσω, θησαυρό.

Εικονογραφούσες τις ποιητικές συλλογές σου με φωτογραφίες από πορείες αλληλεγγύης σε αναρχικούς και ποινικούς κρατουμένους. Οργάνωνες συναυλίες, επιτροπές συμπαράστασης και ενίσχυες με κάθε τρόπο τον αγώνα για την απελευθέρωση ψυχών, ανθρώπων, ιδεών.

Ένα μυαλό που δε σταματούσε ποτέ και πουθενά ήσουν. Τρωγόσουν με τα ρούχα σου, ψαχνόσουν διαρκώς. Εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο ταμπέλας και καθωσπρεπισμού έψαχνες λύσεις και έβρισκες καταφύγιο ανάμεσα στο αλκοόλ και κάτι σβησμένα τσιγάρα. Ξέφευγες, μα δε μετάνιωνες Κατερίνα μου.

Ο κόσμος ο δικός σου, ο προσωπικός, ο ουτοπικός σου πήγαινε περισσότερο. Ήταν σε μέτρα άμετρα, κομμένος και ραμμένος για σένα. Εσύ τον έπλασες. Ποτέ δεν τον έζησες όμως. Τι κρίμα…

Έμαθα αγάπησες πολύ, χωρίς ποτέ να πεις ότι αγαπάς. Έπαιζες αρκετά, μα πάνω απ ‘όλα σε διασκέδαζε η μοναξιά σου. Αυτά υποστηρίζουν οι γραφιάδες της εποχής σου. Σ ‘ένα ντοκιμαντέρ μάλιστα για σένα που έτυχε κάποτε να δω, άκουσα ένα δημοσιογράφο να λέει πως αγαπήθηκες πιο πολύ από τους αναρχικούς. Είμαι σίγουρη πως αν το άκουγες αυτό, θα τον έφτυνες στη μούρη. Αφενός μιλάει η Τέταρτη εξουσία, αφετέρου βάζει ταμπέλες και ετικέτες.

Όμως εσύ Κατερίνα μου, γι ‘αυτά πάλεψες, γι ‘αυτά αγωνίστηκες, γι ‘αυτά μάτωσες και τελικά δεν άντεξες. Γιατί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και γιατί αν δε σε μπουχτίσει η πουτάνα η εξουσία, αν δε σε ευνουχίσει ολοκληρωτικά ποτέ δεν ησυχάζει. Άλλωστε, στο μυαλό είναι ο στόχος…

Πίσω σου άφησες μιαν ιδέα, μιαν ανάσα κομμένη και κάτι ποιήματα. Πηγαία ευαισθησία, συστηματικά αντισυστημικό μίσος, ελπίδα αλλαγής, πίστη στην αναρχία και υπεράσπιση της μέχρι τέλους. Θα ήθελα να προσθέσω «αγάπη στη ζωή». Την αγάπησες όμως τελικά Κατερίνα μου;

Αποσπάσματα και στίχοι:

«Δεν έχω κανένα συναίσθημα. Δεν αυτοθαυμάζομαι ούτε αυτολυπούμαι. Μόνο παρατηρώ…»

«Γι ‘αυτό αν τύχει και μ ‘αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. Κι εκεί.»

«Έπαιζα με τη ζωή. Κι άμα παίζεις με τη ζωή, παίζεις και με το θάνατο.»

 «Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε. Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους, βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.»

«Εσύ! Εσένα που αγάπησα. Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις, μην πεις ποτέ πως μ ‘αγάπησες. Δε θ ‘άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο σε ξεροποτάμους να πλέω…»

 «Σε ενοχοποιούν
όχι τόσο οι πράξεις σου
σε ενοχοποιούν οι σκέψεις
οι σχέσεις σου
κάτι χαμόγελα που έσβησες
κάτι μαλακισμένες εικόνες που κουβαλάς
σχεδόν ηλιοβασίλεμα.

Σε ενοχοποιεί η αθωότητα σου
και αυτά που της χρωστάς.
Κάτι λάθηκαι κάτι πάθη.»

 «Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. 
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. 
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς. 
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.»

«Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θα ‘ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.»

«Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου, ε;»


source : pillowfights.gr
read me : politeianet.gr 

Read More

Κορίτσια, ο μεγάλος έρωτας δεν παίρνει λεωφορείο

Ο δυσοίωνος δικηγόρος που κάναμε διαχειριστή μου ’χει αφήσει στην πόρτα τα κοινόχρηστα που χρωστάω δυο εβδομάδες και ένα σημείωμα που λέει ότι η μπουγάδα μου στάζει στο μπαλκόνι του και να στύβω καλύτερα τα ρούχα, για να μη μιλήσει για το γατί που δεν επιτρέπεται στην πολυκατοικία και γίνουμε από δυο χωριά. Κατεβαίνω multi tasking στο ένα χέρι τα σκουπίδια στο άλλο τσάντα, αν μπορούσα να κλειδώσω με το πόδι θα ήταν όλα ρολόι. Στα 20 και κάτι ή παρά κάτι δεν έχεις ποτέ λεφτά ή μυαλό, μόνο τα νιάτα σου.
Κανείς δεν σε παίρνει και πολύ στα σοβαρά και δεν χρειάζεται. Ούτε έχεις βρει τον εαυτό σου, και αν δείτε και το δικό μου πουθενά να του πείτε ότι τον ψάχνω. Βλέπεις Παπαϊωάννου γιατί το γράφει η Athens Voice και μετά πας με τα παιδιά της σχολής στις «50 Αποχρώσεις του Γκρι». Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε απ’ όλα. Θες σοβαρή σχέση για να νιώθεις πλήρης αλλά θες να ξέρεις και τι γίνεται στα άλλα τραπέζια του μπαρ και αν κυκλοφορεί τίποτα καλύτερο απ’ το δικό σου. Γιατί είμαστε γυναίκες και 20 χρονών. Ακαταμάχητος συνδυασμός. Παράνοια. Αλλά αν όχι τώρα, πότε; Όμως δεν σε νοιάζει. Είσαι νέα και κάπως όμορφη, μπορεί ο έρωτας να παραμονεύει στο λεωφορείο ή στο μετρό και ντελαπόνγκο και ντελαπόνγκο. Ας μιλήσουμε για σέξινες στα ΜΜΜ.
Χώνεσαι στην πόρτα του 230 λίγο πριν φύγει και κάνεις τη διαδρομή Ιπποκράτους-Σύνταγμα με αναθυμιάσεις ή με ένα γέρο που σε κοιτάει και γλείφεται. Κανείς δεν τολμάει να ανοίξει παράθυρο μήπως κάποιος άλλος κρυώνει και μουγκρίσει. Και ταρακουνιόμαστε είκοσι άνθρωποι ιδρωμένοι και κατσούφηδες (οι περισσότεροι χωρίς αποσμητικό) σε απόσταση που προσβάλλει κάθε ιδιωτικότητα.
Μπαίνεις στο μετρό που παραδόξως έχει διατηρηθεί κόσμιο τόσα χρόνια και παρατηρείς ότι οι γοητευτικοί εκεί μέσα δεν μιλάνε ελληνικά και κοιτούν χάρτες. Ή μιλούν και κοιτούν βιβλία, όπως είπε ένα instagram account που φωτογράφιζε ωραία αγόρια που διαβάζουν στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ή αγκαλιάζονται με την γκόμενά τους και κάτι ψιθυρίζουν και επειδή όλοι βαριόμαστε ψιλοακούμε τι λένε. Μέχρι να μας σπρώξει ένας αγκώνας. Θα κατέβετε;
Αλλά δεν σε νοιάζει, οι κοσμιότητες που φιμώνουν τα ωραία στόματα που θέλουν κάτι να πουν στα πηγμένα μέσα, δεν υπάρχουν στο δρόμο. Εκεί το φλερτ είναι απροσδόκητο, ωμό, πρωτόγονο. Πίσω στις ρίζες, οι γκόμενοι φλερτάρουν με ερωτικά καλέσματα όπως αυτά που κάνουν τα παγώνια ή οι αγάμητες γάτες. Μουγκρίζουν ή κάνουν φφφσσς και καμιά φορά πετούν σάλια. Αν σας φωνάξει «κοπελιά» ή «μπράβο σου, μωρό μου» μάλλον κατάλαβε ότι είστε από άλλο είδος και φοβάται να πλησιάσει. Περνάει απλά ξυστά με το αυτοκίνητο και τη μουσική τέρμα ή βάζει μπροστά την καπαρντίνα του, πλησιάζει στο αυτί σας και κάνει σαν τηγάνι που ξέχασες στη φωτιά με καυτό λάδι. Τσσσσς. Αλλά πού να ξέρατε όλοι εσείς ότι κάτω απ’ το φόρεμα μπορεί να είμαστε κακοξυρισμένες με το ένα πόδι κρεμ μπριλέ και το άλλο σιχ τσου. Έκπληξη παγώνια, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, μακάρι να ξέρατε τι κρύβουμε στ’ αλήθεια όλες αυτές που σφυράτε. Μπορεί να φοράμε βρακί χωρίς λάστιχο και σίγουρα δεν μυρίζουμε ροδάκινο.
Οι ταξιτζήδες, πάλι, με τις απόλυτες θεωρίες για τη ζωή και την πολιτική είναι πιο ξεκάθαροι και δεν φαίνεται να τους νοιάζει και πολύ τι κρύβει ο εσωτερικός σου κόσμος. Μπορεί να μυρίζουν εφηβική ιδρωτίλα μαζί με αρωματικό αυτοκινήτου αλλά δεν βαριέσαι, σ’ όποιον αρέσουμε. 8 στους 10 ακούν Ελληνοφρένεια και θα σου πιάσουν την κουβέντα για τα πολιτικά ή θα σου πουν χωρίς να κολλάει καθόλου με τη συζήτηση ότι «είσαι απ’ τα πιο ωραία πλάσματα που κυκλοφορούν εκεί έξω» ή «ποιος τυχερός σε περιμένει τώρα;».
Κάποιος που δεν μουγκρίζει στο δρόμο σαν μαϊμού ή δεν ξεπατικώνει ατάκες που έλεγε ο πατέρας του στα 70s και δεν ξέρω πώς συνδέεται το γεγονός ότι μετακινείσαι με τα μέσα και φλερτάρεις έτσι. Θα το σκεφτώ και θα σας το πω. Μέχρι τώρα, ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά. Θα τον ψάξω αλλού, ο μεγάλος έρωτας μάλλον δεν παίρνει λεωφορείο..

Πηγή:http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/516/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%BF

Read More

Η Ένατη Tέχνη στην Ελλάδα

Όσο υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, άλλο τόσο θα υπάρχουν και διαφορετικοί τρόποι έκφρασής τους. Όλοι μας, εξάλλου, έχουμε πράγματα που θέλουμε να πούμε στους άλλους. Αυτό μπορεί να είναι μία και μόνο σκέψη μας. Μπορεί να είναι και μια ιστορία ολόκληρη.

Άλλοτε μπορεί να μιλάμε μέσα από εικόνες, και άλλοτε μέσα από το γραπτό μας λόγο. Τι γίνεται, όμως, όταν εκφραζόμαστε μέσω ενός συνδυασμού και των δυο αυτών πραγμάτων;

Ένα καλό παράδειγμα είναι η έκφραση του ανθρώπου μέσα από τα κόμικς. Από τη στιγμή της εμφάνισής τους, μέχρι και σήμερα, συνεχίζουν να επηρεάζουν, και να διαμορφώνουν ακόμα και συνειδήσεις.

Δεν μιλάμε, δηλαδή μόνο για έναν τρόπο έκφρασης, αλλά για μια τέχνη, και συγκεκριμένα την ένατη, με τη δική της κουλτούρα και πάρα πολλούς θαυμαστές σε όλο τον κόσμο.

Φυσικά, όταν αναφερόμαστε στα κόμικς, στο μυαλό μας έρχονται ονόματα όπως Superman, Batman, Spider-man, και φυσικά οι κολοσσοί του χώρου, δηλαδή η DC Comics και η Marvel Comics. Όχι άδικα, βεβαίως. Όλα τα προηγούμενα έχουν ως έδρα παραγωγής την Αμερική, όπου και έγιναν τα πρώτα βήματα στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι δημιουργοί δεν έχουν σε τα τίποτα να ζηλέψουν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους, δημιουργώντας σειρές και ήρωες με διεθνή απήχηση.

Και θα ρωτήσει κανείς: ποια είναι τα αντίστοιχα βήματα στον χώρο τον κόμικς σε ελληνικό επίπεδο; 

Αυτό επιχειρείται, λοιπόν, παρακάτω. Γιατί εδώ και πολλά χρόνια έχουν γίνει αξιόλογα βήματα και από Έλληνες δημιουργούς που μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να μείνουν.

Παρακάτω θα παρακολουθήσουμε  κάποιες από τις εκδοτικές προσπάθειες που αποδεικνύουν πως και οι Έλληνες δημιουργοί μπορούν να αφήσουν το στίγμα τους στο χώρο της ένατης τέχνης.

 Πάμε λοιπόν:

Βαβέλ

Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην γίνει μνεία στο περιοδικό- θρύλο, το οποίο έθεσε γερές βάσεις, ώστε τα κόμικς να γίνουν αγαπητά στους Έλληνες αναγνώστες. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αυγή μιας νέας εποχής, στης αρχές τις δεκαετίας του ’80, και αφήνοντας το στίγμα του για πολλά χρόνια ακόμα. Αρχικοί εκδότες του ήταν ο Γιώργος Μπαζίνας , η Νίκη Τζούδα και ο Σταύρος Τσελεμέγκος. Αργότερα, συνέχισε ως μόνη εκδότρια η Νίκη Τζούδα. Δεν ήταν απλώς ένα περιοδικό, αλλά μια πρόταση, για όσους εκείνη την εποχή έψαχναν κάτι το διαφορετικό. Το όνομα «Βαβέλ», εξάλλου, δεν ήταν τυχαίο. Συμβόλιζε τη συνύπαρξη πολλών διαφορετικοτήτων σε ένα μέρος (ή σε ένα κομμάτι χαρτί). Το περιοδικό σταμάτησε να εκδίδεται τον Ιούνιο του 2008, και είχε σε σύνολο 246 τεύχη.

Περιοδικό 9

Ένα ακόμα περιοδικό σταθμός για την υποστήριξη, αλλά και την ανάδειξη των Ελλήνων δημιουργών, ήταν το περιοδικό 9. Επρόκειτο για ένθετο περιοδικό που κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη (και αργότερα κάθε Σάββατο) μαζί με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, από τον Ιούνιο του 2000 έως και τον Ιούνιο του 2010. Στις σελίδες του ,ωστόσο, δεν δημοσιεύτηκαν μόνο έργα Ελλήνων δημιουργών,  αλλά έγινε προβολή δημιουργών και απ’ όλο τον κόσμο. Στο «9», βέβαια, πέρα από τη δημοσίευση κόμικς, δόθηκε μεγάλη έμφαση και στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας,  με ποικίλες δράσεις.

Άλλα περιοδικά σχετικά με τον χώρο των κόμικς στην Ελλάδα ήταν τα: Comic-ζείν, Φόναξ και Σπλατς

Αρκάς

Και ποιος δεν ξέρει τον Αρκά; Μπορεί τα πραγματικά του στοιχεία να αποτελούν ένα μυστήριο, αλλά τα έργα του σίγουρα όχι. Έχοντας αφετηρία και αυτός το περιοδικό «Βαβέλ», έχει καταφέρει να έχει συχνή παρουσία μέχρι σήμερα σε διάφορα έντυπα. Οι σειρές που έχει δημιουργήσει είναι πασίγνωστες (το ίδιο και οι χαρακτήρες του), και δεν είναι απλές ιστοριούλες και μόνο, αλλά και ένα σχόλιο για τα θέματα της καθημερινότητας, της πολιτικής και της κοινωνίας γενικότερα.

Ομάδα Ύψιλον

Η ελληνική απάντηση στην Justice League και στους Avengers; Πολύ πιθανό. Σίγουρα μια αξιόλογη προσπάθεια που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2004 από τις εκδόσεις «Ψυχής τα Λαμπυρίσματα», με δημιουργούς τους Βασίλη Χειλά, Θάνο Κόλλια και Γιάννη Αλέρτα. Πρόκειται για την ομάδα του Κυανόλευκου ( κάτι σαν τον Έλληνα Captain America), και τους συντρόφους του: Πυθία, Υγρόν Πυρ, Ήβη, Πάνας, Δαίμων και Κίρκη, και οι οποίοι αποτελούν τους εγγυητές των ισορροπιών σε μια σύγχρονη Ελλάδα. 

Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα 

Παραμένοντας στον ίδιο εκδοτικό οίκο, πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά και στη σειρά «Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα».  Μια περιπέτεια φαντασίας, σε ένα φανταστικό (φυσικά) κόσμο, με δημιουργό τον Γιάννη «Rubus» Ρουμπούλια. Μέσα από αρκετές δυσκολίες, η σιερά ολοκληρώθηκε σε μια ολοκληρωμένη συλλογή  με τίτλο «Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα Omnibus»

Logicomix

Πρόκειται για ένα από τα πιο αναγνωρισμένα κόμικς διεθνώς. Πρόκειται για δημιούργημα των Απόστολου Δοξιάδη και Χρίστου Παπαδημητρίου, σε εικονογράφηση Αλέκου Παπαδάτου και Annie di Donna. Πρωταγωνιστής είναι ο μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ στην προσπάθειά του για την «θεμελιακή αναζήτηση στα μαθηματικά». Ωστόσο, και άλλες σπουδαίες προσωπικότητες του πνεύματος κάνουν την εμφάνισή τους από το βιβλίο. Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 2008 από τις εκδόσεις ‘Ίκαρος, αλλά σύντομα γνώρισε την επιτυχία και σε άλλες χώρες, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.

Τελικά, ο χώρος των κόμικς στην Ελλάδα έχει άξιους εκπροσώπους, οι οποίοι καταβάλουν απίστευτη προσπάθεια, αλλά και αγάπη για να αποκτήσει και στη χώρα μας η ένατη τέχνη τη αξία που της αρμόζει. Το σίγουρο είναι πως ο δρόμος είναι δύσκολος , αλλά αναλογιζόμενοι όλες τις παραπάνω εκδόσεις ( και άλλες, στις οποίες δεν έγινε αναφορά), ελπίζουμε τα καλύτερα για το μέλλον.    

       Mystiro

Πηγές: http://www.24grammata.com/ 

http://www.lifo.gr/

http://www.os3.gr/

     https://el.wikipedia.org/   

Read More