Συγγνώμη αν…

Συγγνώμη αν…

Ας σταθούμε για μία στιγμή κι ας αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε ακούσει ή ξεστομίσει αυτή τη φράση: Συγγνώμη αν.

«Συγγνώμη αν σε πλήγωσα», «Συγγνώμη αν σε στεναχώρησα», «Συγγνώμη αν είπα κάτι που δεν έπρεπε» και ούτω καθεξής. Σίγουρα εκατοντάδες φορές στο παρελθόν είχε ειπωθεί από τα χείλη μας ή είχε ως αποδέκτη τα αυτιά μας. Και το χειρότερο την έχουμε συνηθίσει τόσο που δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο αυτοαναιρούμενη κι ανειλικρινής είναι.

Η εκφορά και μόνο μιας συγγνώμης προϋποθέτει την αναγνώριση κάποιου λάθους την οποία αυτομάτως αναιρεί η λεξούλα “αν”. Δηλαδή μέσω μίας υπόθεσης ακυρώνεται η προϋπόθεση και δημιουργείται μία από τις πιο παράδοξες εκφράσεις της ελληνικής.

Υπό το πρίσμα αυτό θα ήταν πιο σωστό αν λέγαμε «συγγνώμη που». Δεν το κάνουμε όμως επειδή το «συγγνώμη» μας “βγάζει” από την υποχρέωση του αιτήματος για εξιλέωση ενώ το «αν» μας απαλλάσσει των ευθυνών μας.

Τουλάχιστον ας κρατήσουμε αυτή την “κουτσουρεμένη” έκκληση προς συγχώρεση στο ά ενικό πρόσωπο ενεργητικής φωνής κι ας μην το μεταβάλλουμε σε β' παθητικής που θα ήταν διόλου απολογητικό και σχεδόν εγκληματικό . Φανταστείτε να λέγαμε «συγγνώμη αν πληγώθηκες».

Ελένη Μακ.