Στα “μπλόκα” των πεζόδρομων

Σε κάθε πεζοδρομημένη οδό ενός αστικού κέντρου που σέβεται τον εαυτό της επιβάλλεται ανά 50 μέτρα να υπάρχει κι από ένας εκπρόσωπος κάποιου κερδοσκοπικού -και μη- οργανισμού που προσπαθεί διακαώς και συχνά ματαίως να τραβήξει την προσοχή των περαστικών.

Τέτοιοι είναι οι απασχολούμενοι σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που διανέμουν δωρεάν αριθμούς (εφόσον βέβαια τους παραχωρήσεις τα προσωπικά σου στοιχεία), οι εθελοντές ή ακόμη κι έμμισθοι εργαζόμενοι μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που μάχονται για τα σωστά και δίκαια ανθρώπων, ζώων και οικοσυστημάτων καθώς κι οι υπάλληλοι καταστημάτων που παραχωρούν δείγματα ή ενημερώνουν για τις ισχύουσες προσφορές προσπαθώντας να “τραβήξουν πελατεία” αποτελώντας τρόπον τινά τη μετεξέλιξη του παραδοσιακού “κράχτη”.

Οι περισσότεροι περαστικοί τους ξεφορτώνονται μ’ ένα «όχι ευχαριστώ», ένα απλό νεύμα ή και με πιο δραστικά μέτρα όπως είναι η αλλαγή κατεύθυνσης ή το πρόχειρο σιχτίρισμα. Υπάρχουν και κάποιοι, όμως, που αφιερώνουν λίγο απ’ τον πολύτιμο χρόνο τους σ’ αυτούς τους υπαλλήλους των πεζοδρομίων παρατείνοντας έτσι και τις συμβάσεις εργασίας των προαναφερθέντων.

Όσον αφορά την ταυτότητά τους, αποτελούν συνήθως νεαρές, εμφανίσιμες κοπέλες -ή ακόμη και νέους- που διατηρούν ένα μόνιμο χαμόγελο -ή καλύτερα προσωπείο- παρά την εσωτερική τους οργή για την κάψα του ήλιου, τον παγωμένο αέρα, την αδιαφορία των εν δυνάμει πελατών καθώς και για την κακοπληρωμένη, άσχετη προς το αντικείμενό τους, εργασία. (Γιατί ναι, είναι και απόφοιτοι ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.)

«Έχω τελειώσει το μαθηματικό, είμαι όλη μέρα στο δρόμο για 340€ κι αυτό που ακούω συχνότερα είναι σχόλια για την εμφάνισή μου» ανέφερε φανερά ενοχλημένος ένας αντισυμβατικός, ως προς τις στιλιστικές επιλογές, νέος εργαζόμενος σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Στα ίδια επίπεδα κυμάνθηκαν κι οι δηλώσεις της οικονομολόγου τω πτυχίω συναδέλφου του, που ακόμα κι αν καταφέρνει να σταματήσει περισσότερους περαστικούς, τα ποσοστά επιτυχίας της είναι σχεδόν μηδαμινά.

Απεναντίας, μία εθελόντρια σε οργανισμό υπέρ της προστασίας παιδιών με ανίατες ασθένειες και μητέρα είπε πως «Τα πράγματα έχουν γίνει δυσκολότερα τον τελευταίο καιρό μα δεν το βάζω κάτω, απλά θα δουλέψω παραπάνω και θα μιλήσω με περισσότερο κόσμο» κι αυτή η επιμονή της ίσως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από το ότι τίποτα δεν μπορεί να πτοήσει μια μάνα, ειδικά αν θεωρεί πως ό,τι κάνει το κάνει με στόχο το καλό του παιδιού της. 

Ελένη Μακ.