Γιατί οι όμορφες Κυριακές, έχουν και λίγο ήλιο ανάγκη...

"Σαν ξημερώνει Κυριακή, το σπίτι μου με χάνει", λέει ένα παλιό άσμα, γνωστό από τον αθάνατο ελληνικό κινηματογράφο και έρχεται να επιβεβαιώσει για ακόμα μία φορά ότι οι Κυριακές είναι φτιαγμένες για βόλτες, για ηλιόλουστους καφέδες και εκδρομές. Γι' αυτό και ξυπνώντας ένα όμορφο Κυριακάτικο πρωινό περιμένεις να ανοίξεις τα παράθυρα και να πλημμυρίσει το δωμάτιο με ήλιο. Οκ ας μην πλημμυρίσει, ας είναι ένας απλός ζεστός φθινοπωρινός ήλιος, που θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα σε ωθήσει να σηκωθείς από το κρεβάτι με αισιοδοξία.

Όταν όμως σηκώνεσαι και το μόνο που βλέπεις είναι γκρίζα σύννεφα και προδιάθεση για βροχή, μόνο ανεβασμένη διάθεση δεν πρόκειται να σε ακολουθεί για το υπόλοιπο της ημέρας. Γιατί από μικρά παιδάκια ακόμη, έχουμε συνδυάσει τις Κυριακές και τα ηλιόλουστα πρωινά βαθιά στο υποσυνείδητό μας ως κάτι αλληλένδετο μεταξύ τους. Και κατά ένα παράδοξο τρόπο οι περισσότερες Κυριακές του χρόνου είναι ηλιόλουστες, σαν να μη θέλει κι ο καιρός να μας χαλάσει αυτή την πεποίθηση -που ένας θεός ξέρει από που προέκυψε. Γι' αυτό και μας κακοφαίνεται τόσο όταν ενάντια στις προσδοκίες μας αντί για έναν λαμπερό ήλιο αντικρίζουμε έναν μουντό ουρανό.

Στο κάτω κάτω, όλη τη βδομάδα με τη ρουτίνα, και τις δουλειές, και το άγχος, το Σαββατοκύριακο φαντάζει σαν όαση. Αυτό περιμένουμε για να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα, ή για να ασχοληθούμε με υποχρεώσεις τις οποίες αμελήσαμε, ή για μια απλή ξεκούραστη βόλτα βρε αδερφέ. Σίγουρα πάντως όχι για να μην έχουμε όρεξη ούτε να σηκωθούμε από το κρεβάτι.

Ξέρω, θα μου πείτε "οι όμορφες μέρες δεν έχουν τον ήλιο ανάγκη". Πολύ θα ήθελα να αντιπροσωπεύει κι εμένα αυτή η γλυκιά φρασούλα, για μένα ωστόσο οι όμορφες μέρες, και ειδικά οι όμορφες Κυριακές, έχουν και λίγο ήλιο ανάγκη...

Λαμπρινή Αθανασίου