Το τέρας

Δεν θα το βρείτε στη ντουλάπα, ούτε κάτω από το κρεβάτι. Φωλιάζει στα σκοτεινότερα και πιο βρώμικα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης, εκεί όπου δεν φτάνουν οι ακτίνες της λογικής. Υπομονετικό, ακονίζει τα όπλα του περιμένει τη στιγμή που θα ξεχυθεί ελεύθερο κι ανεξέλεγκτο. Τη στιγμή της επίθεσης.

Δεν έχει κοφτερά δόντια, ούτε γαμψά νύχια, ούτε μυτερά αυτιά. Δεν μοιάζει με τον κακό λύκο του παραμυθιού. Προτιμά να σφετερίζεται την ανθρώπινη μορφή του ξενιστή του. Δεν βγάζει φωτιές από το στόμα, δεν χύνει δηλητήριο. Η φωτιά του σιγοκαίει υπόγεια, το δηλητήριο του σαν ποτάμι κυλά αργά και μολύνει τις φλέβες της ανθρωπιάς.

            Αγαπημένη του τροφή η αμάθεια, η άγνοια, ο φόβος, η προκατάληψη. Από αυτά δυναμώνει και θεριεύει. Μέχρι τη στιγμή που γίνεται πια επιθετικό και βγαίνει στο κυνήγι. Φορά τη μάσκα της ιδεολογίας και κρύβει επιμελώς την φρίκη που εγκυμονεί. Πετάει, τρέχει, σέρνεται. Βρίσκεται παντού με κάθε τρόπο. Να το πιάσει δεν μπορεί κανείς.

Μπορεί να είναι κάθε αντωνυμία. Εγώ, εσύ, αυτός. Εχθρός οι άλλοι, πάντα οι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι που δεν μας μοιάζουν και που από τύχη δεν είναι εμείς. Που  φωνάζουν τον θεό τους με άλλο όνομα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Που το δέρμα τους από τύχη έχει άλλο χρώμα από το δικό μας.  Άντρες, γυναίκες, παιδιά, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Το τέρας τους βαφτίζει εχθρούς και ανοίγει το στόμα του διάπλατα να τους καταπιεί.

            Κάποιες φορές το τέρας ψάχνει τη λεία του και στους «δικούς μας». Κυνηγά την σάρκα και την ψυχή όσων δεν ταυτίζονται με τις ορέξεις του. Όποιος αρνείται να το καλοδεχτεί του ανοίγει την όρεξη. Υποψήφια θύματα του, ακόμα και οι άνθρωποι που τολμούν να αγαπήσουν άλλους ανθρώπους και που τυγχάνει να ανήκουν στο ίδιο φύλο με αυτούς. Κανείς δεν γλιτώνει από τη μανία του. Ούτε η βορά του, ούτε όσοι του προσφέρουν καταφύγιο μέσα στις ιδέες τους. Στο τέλος της ημέρας χωνεύονται όλοι μέσα στην τεράστια κοιλιά του. Και το επόμενο πρωί, χορτάτο, μα ξανά πεινασμένο, βγαίνει πάλι στο κυνήγι.

            Το τέρας είναι εδώ, πιο δυνατό από ποτέ. Όμως δεν είναι ανίκητο. Όπως είπε κάποτε και ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να το φοβόμαστε περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι πια του έχουμε μοιάσει. Μόνο αν ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας και το μυαλό μας, αν δεχτούμε να αγκαλιάσουμε την ανθρώπινη ιδιότητα μας, θα ανακαλύψουμε πόσο ίδιοι είμαστε στην πραγματικότητα με κάθε «άλλο», πέρα από κάθε θρησκεία, πέρα από κάθε σύνορο, πέρα από κάθε φυλετικό ή ιδεολογικό προσανατολισμό. Όσα στοιχεία μας διαφοροποιούν δεν πρέπει απαραίτητα και να μας χωρίζουν.

            Ο άνθρωπος είναι ένα παράξενο, μα υπέροχο πλάσμα. Αναπνέει, σκέφτεται, ερωτεύεται, αισθάνεται, δημιουργεί, προσφέρει. Αξίζει, δηλαδή, πολλά περισσότερα από το να επιτρέπει στο τέρας της μισαλλοδοξίας να τον υποτάσσει και να τον χειραγωγεί. Μόνο όταν αυτή η συνειδητοποίηση μας γίνει βίωμα, θα δούμε το τέρας να σπαρταρά στο χώμα ηττημένο και ταπεινωμένο, όπως του αξίζει.

ΚΚ