Ο καλύτερός μου φίλος, το κινητό μου

Κουραστική μέρα στη δουλειά και αποφασίζεις να βγεις για ένα ποτό το βράδυ να δεις λίγο κόσμο, να χαλαρώσεις. Τελικά τί βλέπεις; Πολλές φωτεινές οθόνες κινητών με λίγο κόσμο πάνω τους. Παρέες 3, 4, 5 ατόμων στις οποίες καθένας ασχολείται με το κινητό του και ουδεμία κουβέντα ανταλλάσσουν μεταξύ τους, ή και εκείνες τις δύσμοιρες των 2 όπου ο απέναντι επιχειρεί μετά κόπων και βασάνων να αποσπάσει λίγο την προσοχή του «συνομιλητή» του. Όταν δε η δυάδα αυτή πρόκειται για ζευγάρι, η εικόνα γίνεται ακόμα πιο αξιολύπητη.

Η αλήθεια είναι πως το κινητό τηλέφωνο, όταν πρωτοδημιουργήθηκε αποτέλεσε καταλυτική καινοτομία στο χώρο της επικοινωνίας, απλοποιώντας τη στο μέγιστο βαθμό και παίζοντας μάλιστα κομβικό ρόλο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης ή κακής συνεννόησης. Πως κατέληξε με την πάροδο των χρόνων να παίζει τον ακριβώς αντίθετο ρόλο από αυτόν για τον οποίο αρχικά ανακαλύφθηκε, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο στην καθημερινότητά μας περισσότερο ως «φυσικό πρόσωπο» παρά ως συσκευή;

Περπατώντας στο δρόμο, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς, βγαίνοντας για έναν καφέ, παντού γύρω σου θα δεις πρόσωπα σκυμμένα πάνω από μία οθόνη. Και άντε να το δεχτώ όταν κάποιος είναι μόνος του, μπορεί να χρησιμοποιεί το κινητό ως μια μορφή παρέας, αγνοώντας το τί συμβαίνει γύρω του, στον φυσικό κόσμο στον οποίο κινείται και απορρίπτοντας κάθε μορφή πιο ζωντανής επικοινωνίας. Ωστόσο, καλό θα ήταν να σταματήσει να συμβαίνει αυτό μέσα σε παρέες που υποτίθεται βγαίνουν έξω για να περάσουν καλά και τελικά το μόνο που ίσως κάνουν μαζί είναι να ποζάρουν για καμιά σέλφι που θα ανεβάσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πίνοντας ο καθένας μόνος το ποτό του και γυρνώντας τελικά σπίτια τους πιο αποξενωμένοι από ποτέ.

Λαμπρινή Αθανασίου